MEYSA | Cehennem ♣️TAMAMLANDI♣️

30. FİNAL PART1 -BEKLEMEK-

30. BÖLÜM
BEKLEMEK
(FİNAL - PART 1)

Hayat, en acımasız haliyle gözlerimin içine dağılırken duyduğum şeyle bakışlarımı yanımda bulunan Teoman'a çevirdim. Teoman, benden önce hareketlendi ve çocuğun karşısında durup benim kulağıma uğultu gibi gelen sesle sorular sordu.

“Hangi Esat Ronan?”

Sesi o kadar duygu yüklüydü ki olayın onun için çok daha zor bir tarafı olduğunu fark ettim. Bir taraf da babası diğer taraf da kuzeni vardı.

“Ben... Bilmiyorum sadece birinci bölgenin yöneticisi Esat Ronan'ın arabasını gördüm.”

Çocuğun korkudan heceler şekilde konuşması onları dinlememi zorlaştırırken Çınar bir anda çocuğun yakasından tutup onu havaya kaldırdı.

“Ne biliyorsan doğru dürüst söyle!”

Çocuk yukarıdan korku dolu gözlerini üzerimizde gezdirip Çınar'a döndüğünde “Ben gözümle bir şey görmedim, Tunç Ronan'ın adamları geldi bu haberi vermemi istedi,” dediğinde Çınar bir hışımla çocuğu bırakıp arkasında kalan bedenime uzanıp beni kolumdan tuttuğu gibi mekandan çıkardı.

Beni arabasına bindirip kapıyı suratıma kapatmadan önce ellerini yanağıma yerleştirip “Korkma ona bir şey olmayacak, olmamıştır,” dediğinde benden çok kendini ikna eder gibiydi buna rağmen başımı aşağı yukarı sallayıp önüme döndüm. Esat'a bir şey olmasından korkuyordum ama daha büyük korkum, dedemin bahsettiği katilin Esat olmasıydı.

Esat annemin katili olabilir miydi? Ona yasemin çiçeklerinin kokusunu sevdiren kadını, kendi çocuklarından ayırmadan sevgi gösteren kadını... Annemi öldürebilir miydi?

Hayır bunu yapamazdı. Bunu yapsaydı eğer yüzüme bakamazdı. Belki de başından beri beni gönderme sebebi bu gerçeğin ortaya çıkmasına engel olmak istemesiydi? Belki de en başından beri buradan uzaklaştırılma sebebim buydu.

Yutkundum ve ellerimi saçlarımın arasından geçirip saçlarımın köklerini çekmeye başladım. Neler düşünüyordum böyle? Esat bunu yapmazdı, yapamazdı. O benim abimdi. Zamanında bana sevgisini göstermemiş olsa da bu kadar ileriye gitmezdi.

Peki ya dedem?

‘Sana getireceğim katil inanacağın biri’ gibi şeyler söylemişti.

İçime derin bir nefes alıp karmakarışık olan kafamı koltuğa yaslayıp Esat'a bir şey olmaması için dualar etmeye başladım.

Esat'tan (birkaç saat önce)

Elisa'nın mesajına cevap verip dedemin kaldığı eve girdim. Beni bu saatte çağırıp konu önemli demeseydi gelmeyecektim çünkü bugün kız kardeşimin doğum günüydü ve ona geç kalmak üzereydim.

“Esat Bey, dedeniz bahçede.”

Salondaki korumaları aşıp bahçeye çıktığımda dedemi bir başına bahçedeki çiçekleri sularken görmeyi beklemiyordum. Sakin adımlarla yanına gidip “Dede,” dedim. Dedem göz ucuyla bana bakıp farklı bir çiçeğe su verince onun yanına vardım.

“Beni neden çağırdın?”

“Sessiz ol çiçekler uyanacak.”