GÜZEŞTE

27. BÖLÜM

Multimedya: Mahur ve Benan

Bölüm Şarkısı: Sezen Aksu: Eskidendi, Çok Eskiden

"KORKU"

MAHUR'DAN

Ölümle çok kez burun buruna gelmiştim. Yoğun bakımda kalbimin saatlerce durduktan sonra tekrardan atmaya başlamasına mucize diyorlardı. Bugün de ölmemem için bana bir mucize gerekliydi.

Arabam artık asfaltın üstünde bile durmuyor, uçuyordu adeta. Gişeleri ışık hızıyla geçtikten sonra silah seslerini duymuştum. Savaş ve ekibi beni takip eden aracı durdurabilmişlerdi ama beni nasıl durdurabileceklerdi?

Gittiğim bu yolun sonu yoktu, hayat yolculuğumun tersine oranla.

Damlayla konuştuğum telefonumun şarjı bitmiş ve kapanmıştı. Savaşla konuştuğum ikinci telefondan da şarj uyarısı geldiğini görünce iyice paniklemiştim.

"Savaş ne yapacağımı bilmiyorum." dedim telefonun öbür ucundaki Savaş'a. Sesimde büyük bir ümitsizlik vardı.

"Geleceğim yanına abicim. Sen sakın panik yapma."

"Diğer telefonun şarjı bitti. Bu telefonda birazdan kapanacak. Nasıl yani? Son kez mi duyuyorum sesini Savaş?"

"Hayır Mahur!"

"Keşke herkesin sesini son kez duyabilme fırsatım olsaydı da vedalaşabilseydim. Ölüyor olmaktan çok ailemi bir daha göremeyecek olmam koyuyor."

"Ölmek diye bir şey yok! Duyuyor musun beni Mahur!?"

"Kardeşimin benden başka kimsesi yok Savaş. Ona iyi bak olur mu? Onu önce Allah'a sonra sana emanet ediyorum. Benim yerime Benan'ın her anında yanında ol destek çık. Alaz... Alaz'a onu çok sevdiğimi ve öteki dünyada da hep seveceğimi söyle. Ailemizi her zaman yaptığın gibi bir arada tutmaya devam et Savaş. Damla meselesinde yanında olamayacağım için de affet beni. Kendinize iyi bakın abi..."

"Mahur..."

Savaş cümlesine başlamadan telefon kapanmıştı. Buraya kadardı her şey. Benim için sonrası yoktu. Tüm hayatım bir film şeridi gibi akan yolla beraber gözlerimin önünden geçiyordu. Çok büyük zorluklara göğüs germiştim. Düştüğüm her an, en az düşüşüm kadar etkili bir şekilde ayağa kalkmıştım. Bunlar zamanla beni güçlü bir kadın haline getirmişti.

Alazın hayatıma tekrardan girmesi ve kardeşimle yıllar sonra birlikte yaşamaya başlamamızın üstünden ilk defa hayatımın düzene girdiğini hissetmiştim. Artık yanımda sadece Benan yoktu, biz ilk defa yalnız değildik. Ailem yanımda diyebiliyordum.

Unutmuştum... Mutlulukların kısa sürmesi gibi acı bir gerçeği olduğunu unutmuştum.

Arabayı artık durdurmam gerekiyordu. Direksiyonu bariyerlere doğru kıracağım esnada bir korna sesi duydum. Gözlerimi dikiz aynasına çevirdiğimde gözümün aşina olduğu, tanıdık bir spor arabayla karşılaştım. En az benim kadar hızlıydı. Hemen arkamdan ayrılıp sol yanıma kırdı arabayı. Arabanın camını indirdiğinde onu görmüştüm.

"Ateş..."

"Arabayı durdur Mahur çok hızlı gidiyorsun."

"Yapamam! Frenler çalışmıyor."