GÜZEŞTE

29. BÖLÜM

Bölüm Şarkısı: Göksel- Yalnız Kuş

"Benim mezarlarımda ölü yok,
Hep yaşamış olanlar var..
Anılarımda bir yer
Dinmeksizin acıyor,
Günbegün,
Bundan."

Özdemir Asaf

"NÂLE"

3 Ay Sonra

MAHUR'DAN

Havada bir soğukluk vardı ve gitgide yaklaşan kışın kokusu, keskin ve dumanlıydı. Ellerimi birbirine sürterek soğukta ısınmaya çalıştım. Etrafımda grileşen ışıklar ve ağaçlardan düşen son yapraklar, sonbaharın sonunun geldiği, kışın başladığının işaretiydi.

Alaz'ın sürpriz bir şekilde planladığı evlilik teklifini kabul etmemin üstünden üç hafta geçmişti. Sağ elimdeki yüzüğün varlığı, kalbimi sıcacık tutuyordu.

Evin açık otoparkından geçip hızlı adımlarla eve doğru geçerken gördüğüm korumalara baş selamı verdim. Çantamdan anahtarları çıkarıp evin kilidini açtım. Aralık kapıdan içeri girdim ve kapıyı kapattım.

Banyoda ellerimi, yüzümü yıkayıp odama geçtim. Evde kimse yoktu. Benan Yamaç'ın yanında kalacaktı bugün. Savaş ve Dağhan'ın Ankara'da işleri çıktığı için dün oraya geçmişlerdi. Alaz da takımla birlikte kamptaydı bir haftadır, dönmesine az kaldığını söyleyip duruyordu telefonda konuştuğumuz zamanlar.

Makyajımı çıkarıp üstüme rahat bir şeyler geçirmiştim. Odamdan çıktığım gibi mutfağa geçtim. Karnım neredeyse zil çalıyordu. Zahmetli bir şey yapmaya üşendiğim için buzdolabından hazır paketlenmiş salatayı çıkardım. Sosunu üzerine döktükten sonra salonda Netflix eşliğinde afiyetle yedim.

Kendime gün içerisinde ayırabildiğim tek zaman dilimini de geçtiğime göre sıra çalışma odamda incelenmeyi bekleyen dosyalardaydı. Çalışma masasına oturmamın üstünden epey saat geçtikten sonra yanı başımda duran telefonuma arama düştü. Sessize aldığım için duyulmuyordu.

Merakıma yenin düşerek arayan kişinin kim olduğuna baktım.

'ATEŞ'

Kaşlarımı çatmıştım. Aylardır görmüyordum, adı hiç geçmiyordu, adeta hayalet olup uçmuştu hayatımdan. İstihbarat da fazlasıyla sıkıştıyor, güvenliğim için gitmem gerektiği baskılarını gün geçtikçe arttırıyordu. Gitmemekte kararlı olduğum için bu ikazları göz ardı etmiş, bizimkilere hiçbir şey söylememiştim.

Ateş ile en son istihbaratçı olduğunu öğrendiğim gün görüşmüştük. Beni korumakla hâlâ mükellef olup olmadığını bilmiyordum. Aramayı açıp açmamak arasında yaşadığım gelgitler sonunda aramayı cevaplayıp telefonu kulağıma götürdüm.

"Efendim?"

Kısa bir sessizlik yaşandıktan sonra karşı tarafın boğuk ve kısık çıkan erkeksi sesi duyulmuştu.

"Nasılsın?"

"İyiyim, çok iyiyim. Önemli bir şey mi vardı? Eğer sende diğer meslektaşların gibi uyarmak için aradıysan..."

"Hayır. Onun için aramadım."

"Neden aradın o zaman Ateş?"

Derin bir nefes alıp verme sesi gelmişti karşıdan. Sesinden saklayamadığı kaygı hissinin yayıldığını hissediyordum. Bu da içimde korku tohumlarını filizlendirmeye yetmişti.