GÜZEŞTE

14.BÖLÜM

Multimedya: Dağhan ve Benan

Bölüm Şarkısı: Emre Aydın & Gülden Mutlu- Soğuk Odalar

"SOĞUK"

MAHUR'DAN

Ailem vardı benim... En değerlilerim.

Öz kardeşim olmasa da kardeş bildiğim bir maviş cadım.

Ona onu ne kadar çok sevdiğimi hissettiremesem de kanımdan canımdan bir kardeşim.

Abi diyemesem de sonuna kadar abi olduğunu hissetiğim bir baş belam.

Bir kişi daha var... Eskiden mutluluğumu, hüznümü, yaşadıklarımı, hayatımı kısacası aldığım ve verdiğim her nefesi ona bağladığım.

Bir kişi vardı eskiden... Baktığımda içimin eridiği.

Bir kişi vardı... Yaptıklarıyla ellerinde öldüğüm katilim. En kötüsüde bütün yaşattıklarına rağmen hâlâ vazgeçilmezim.

İşte Karabasan benden onları alacağını söylüyordu. Savaş ile ortak bir karar almıştık bizimkilere yani buna Alaz'da dahil kimseye bir şey söylemeyecektik yoksa yaşanılacak olan paniğe kapılıp durumu idare edemezdik. Başsavcılıktan onlar için koruma istemiştim bile. Aldığım tehtidin üzerinden kaç gün geçmişti farkında bile değildim. Onları bu kez koruyamayacağıma dair düşünceler içimde öyle bir huzursuzluk yaratıyordu ki...

"Tamam asma şu yüzünü." dedi Savaş. İkimizde adliyedeki odamdaydık.

"Nasıl asmayayım Savaş? Başımıza gelenlerin tek sorumlusu benim. Haluk bitti bu sefer daha kötü bir sorunla karşı karşıyayız."

"Mahur!"

"Ama ben daha stajyerken düşünmüştüm herkesten uzak durmayı. Tek başıma yaşamayı göze almıştım..."

"Mahur!"

"Ne yapacağım ben?"

"MAHUR!"

"Bittim ben. Bitt-..."

Cümlemi tamamlayamadan Savaş oturduğu yerden kalktı, beni de omzlarımdan tutarak ayağa kaldırdı ve bağırmaya başladı.

"Kendine gel lan! Nerede o güçlü, yıkılmaz Mahur? Korkak mısın  kızım sen? Ne yapıcağız diye söylenip duruyorsun. Savcısın sen! SAVCI HANIM diyorlar sana. Hepimizden daha soğukkanlısın. Benden bile. Sana ne oldu bilmiyorum ama bir an önce kendine gel yoksa o zaman bitersin! Biteriz!"

"Ben bazı şeylere yetişemiyorum artık Savaş."

"O gün sana ne demiştim ben? Hatırla!"

Sustum... Elle tutulur bir cevabım yoktu çünkü.

"Ben tekrarlayayım sözlerimi! Omuzlarındaki yüklerin birazını abine ver, tek başına olma artık dedim."

"Savaş..."

"Mahur..."

"Teşekkür ederim abi." dedim ve aniden sarıldım. Onun bana sarılışı güven veriyordu.

"Bu ikinci defa abi deyişin. Başımıza taşlar düşecekte haberim mi yok(!)"

"Tamam abi demem bir daha Savaş."