When the stars are not in our way.

C38

"I-im so sorry Bong i i didn't mean to hurt you at the first place" i said habang pinipigil parin ang pagtulo ng mga luha ko.

"Wag mong ibahin ang usapan Sara, answer me! Ako ba talaga ang nanakit? Huh? Did i? Did i even said anything that can hurt you? Did i even made a decision na alam kong ikakagalit mo?" He said atsaka hinampas ang manibela.

"All i did is to love and love you with all my heart Sara at hindi ko isinusumbat iyon sayo. Pero sinasabi ko to ngayon para lang alam mo" Ani ni Bong atsaka humarap saakin.

Napayuko nalamang ako dahil ang kaninang kanina ko pang pinipigil na luha ay tuluyan ng dumaloy.

"I'm sorry Bong, just please give me another chance to prove you how much i love you" saad ko habang dahan dahang inangat ang tingin sakanya .

My tears were flowing non stop while looking at him.

"Please love" i said as i held both of his hands but i didn't get a answer kaya pinili ko nalang bitawan ang mga kamay nito.

As i freed both of his hands agad naman siyang nagmaneho ulit.

No one dared to speak the whole ride.

Nababalot ng katahimikan ang buong sasakyan hanggang sa marating namin ang residence ko.

"Thank you for taking me home, mag iingat k-ka ha" saad ko pagkatapos kong tanggalin ang seatbelt ko.

I was about to hop off of the car when he spoke.

"Give me more time" Ani Bong atsaka ako napangiti ng mapait.

"I wil but let me court you while you're still thinking, i promise you na hindi kita bibigyan ng sakit ng ulo or anything. I will just Court you silently. J-just let me love you with all my heart and all my dream" sagot ko sakanya na kahit kailan ay hindi ako nilingon.

Naka tuon lang ang atensyon niya sa windshield ng sasakyan ni hindi nag abalang lingunin ako.

I smiled bitterly atsaka bumaba na ng tulyuan ng sasakyan.

Pagkasara ko ng pinto ay agad namang humarurot ang sasakyan ni Bong papalayo.

My faked smile turned into tears.

I can't help but sob here infront of my gate.

Tinulungan ko ang sarili kong makapasok ng bahay atsaka nahiga.

I was laying on my floor mat atsaka nag iiiyak.

Hindi ko na alam kung paano na pigilan ang sarili ko sa pag iyak.

Sobrang sakit kasi talaga kaya ang tanging nagawa ko nalang ay ang umiyak ng umiyak.

Peach and Mark tried to approach me pero bigo silang makausap ako so thy decided to leave me muna.

Nagising nalang ako ng makaramdam na ako ng lamig.

Diko namalayang nakatulog na pala ako rito sa floor mat habang umiiyak kanina.

It was 2 in the morning kaya nag desisyon akong umakyat na sa kwarto ko at duon na ipagpatuloy ang pag tulog ko.

Someone is knocking on my door non stop dahilan para mapamulat ako ng dalawa kong mata at mapasigaw.

"Ano ba! Kay aga aga pisting yawaaa!" Sigaw ko.

"Ma'am tumayo ka na jan. You have a meeting with the board of DEPED and after may Cabinet Meeting kapa. Nako ma'am anong petsa na" i heard Peach shouting at the other side of the door too.