♡︎-𝗛𝗘𝗔𝗥𝗧𝗕𝗘𝗔𝗧-♡︎

-7-

Unicode-

အခုချိန်ထိ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာတွေက ရည်ရွယ်ချက်ရှိရှိဖြစ်ပျက်သွားခဲ့တာတွေပဲ လို့စိတ်ထဲမှာတထစ်ချ မြင်နေမိတယ် ။

မဖြစ်နိုင်ဘူး ဆိုတာထက် မသင့်တော်တာမို့ ဘာမှမသိနားမလည်သေးတဲ့ ကလေးတစ်ယောက်ထက် အမှားအမှန်ဝေဖန်ပိုင်းခြားနိုင်နေပြီဖြစ်တဲ့ သူ့ကိုယ်တိုင်က ထိန်းလိုက်မယ်ဆိုရင် အားလုံးအဆင်ပြေသွားမှာပဲ ။

အချိန်တစ်ခုလောက် မတွေ့ဖြစ်ကြရင် စိတ်ထဲကမမြင်ရတဲ့အစိုင်အခဲတစ်ခု သူ့အလိုလိုပျောက်ကွယ်သွားလိမ့်မယ်။

" hello ! Taehyung မင်းဘယ်တော့ပြန်လာမှာလဲ "

သေချာစဉ်းစားချင့်ချိန်ပြီး ကျောင်းပိတ်ရက်လည်းဖြစ်နေတာနဲ့ မိဘတွေရှိတဲ့မြို့ဆီပြန်ခဲ့တာ သုံးရက်လောက်ရှိပြီ။

" ပြန်လာခဲ့မယ် သန်ဘက်ခါလောက် "

" အေး အေး! မင်းမိဘတွေရော နေကောင်းကြတယ်မို့လား "

" ကောင်းတယ် အမေကမင်းကိုတောင်မေးနေသေးတယ် "

" ဟုတ်ပါပြီ.. ငါကောင်းကောင်းနေနေပါတယ်လို့အဒေါ့်ကိုပြောလိုက်ပါဦး အော် ဒါနဲ့ "

" အင်း "

" Jeon Jungkook တစ်ယောက် မင်းကိုမေးနေတယ် ဟိုးတနေ့ကလည်း မင်းကိုငါ့ဆီလာရှာသွားတယ် သူ့ပုံက အလောတကြီးပဲ မင်းတို့ဘာဖြစ်ထားကြလို့လဲ "

" ..... "

Bogumရဲ့အမေးကို ပြန်မဖြေဘဲ တိတ်ဆိတ်နေမိတယ် ။ အမှန်ပဲ သူ့မိဘတွေဆီပြန်တာကို Bogumတစ်ယောက်တည်းကို အသိပေးခဲ့တာ။

" Taehyung ! Kim Taehyung!! "

" ဟမ်! အော်! အေး "

" ငါမေးနေတယ်လေကွာ "

" အော်! ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ငါဒီရောက်နေတာ သူ့ကိုမပြောထားဘူး "

" အဲ့ဒါဆိုလည်းပြီးရော... ဒါဆို ငါဖုန်းချလိုက်တော့မယ် ! "

" ok သူငယ်ချင်း ! "

တစ်ဖက်က ဖုန်းကျသွားပြီဆိုသော်လည်း Taehyungဖုန်းကို သူ့လက်ထဲကမချဘဲ ငြိမ်နေလေသည် ။

______

တစ်ဖက်မှာတော့

မျောက်အမေကြီး မျောက်သားပေါက်လေး ပျောက်သွားသည့်အလား Jeon Jungkookတို့ ဘာသတင်းမကြားရတဲ့ဆရာလေးကြောင့် တဆွေ့ဆွေ့ခုန်နေတယ် ။