"Bir anda bir nefes söner miydi? Alınan kararlar, verilen sözler ne kadar da mahvedebilir bir hayatı.
Yaptığınız seçimlerin bedelini her daim ödersiniz, zira sıra bendeydi. Peki ben nasıl bir bedel ödeyecektim?"
Nehir ARMAN & Karahan EVLİYAOĞLU...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🎶Cengiz Özkan - Tamburam Rebap oldu
Suzan, ablası gittikten sonra odasına çekilmişti. Zaten Cihan'ı kaybettikten sonra evden hatta odadan pek çıkmıyordu. Elinde Cihan'ın fotoğrafı öylece yatakta oturuyordu. Uyuyamıyor, yemek yiyemiyordu. Yemekler sanki boğazında dizilir gibiydi. Uykular ona küskün gibiydi. Her gözünü kapattığında Cihan'ın son sözleri yankılanıyordu. Her şey haram gibiydi. Bedenen de ölmek istedi ama ölememişti. Yaşamak istiyordu fakat nefesleri tıkanıyor gibiydi. Ruhu zaten çoktan gitmişti. Bedenen bu dünyada görevini tamamlayacaktı.
Komodinin üzerinde duran radyoya uzandı. Bir an durakladı. Bunu Cihan almıştı. Cihan ile yaptığı pikniklere götürür dinlerdi. İkisi de radyo tutkunuydu. Radyo dinleyen kalmıştı mı bilinmez fakat o ikisi deli olurlardı. Rastgele çalınan şeyleri birbirlerine ithaf ederlerdi. Bir elinde tuttuğu fotoğrafa bakarak konuşmaya başladı.
"Cihan'ım bu sana gelsin." Elini radyonun açma düğmesine atıp oynattı. Ve çalmaya başladı.
"Tamburam rebap oldu Ciğerim kebap oldu İstedim vermediler Bir zalım sebep oldu
Aman aman aman aman Yar sana hayran Aman aman aman aman Can sana kurban"
"Ah Cihan'ım ah sevdiğim bizi bir zalim ayırdı. Umarım o zalim gün yüzü göremez. Ne acı değil mi? Öz abime bela okuyorum. Biz ne yaptık Cihan'ım. Kimin canını yaktık da bu hale geldik."
Göz yaşları o günden beri dinmemişti. Ne kadar ağlarsa ağlasın içindeki ateş sönmüyordu. Akşam, Birol'un silahını bir an ateşlemesini isterdi. Böylece Cihan'ına kavuşabilirdi. Ama olmazdı. Ona ölmek yasaklanmıştı.
