"Bir anda bir nefes söner miydi? Alınan kararlar, verilen sözler ne kadar da mahvedebilir bir hayatı.
Yaptığınız seçimlerin bedelini her daim ödersiniz, zira sıra bendeydi. Peki ben nasıl bir bedel ödeyecektim?"
Nehir ARMAN & Karahan EVLİYAOĞLU...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🎶 Sezen Aksu - Çocuklar Gibi
Nehir, mutluluktan yerle gök arasındaydı. Ellerine baktıkça yüzünde büyüyen gülümse vardı. Fakat kendisi bunu farkında değildi. Ağzı kulaklarındaydı ve herkes görüyordu. Uzaktan bu halini görse herhalde utançtan yerin dibine girerdi. Karahan'dan başka hiçbir şey görmüyordu. Aşk insanı kör eder derlerdi. Nehir inanmazdı fakat şu an inanmayı bırakın o durumdaydı.
Karahan ile arabanın yanına ne zaman gelmişlerdi onu bile bilmiyordu. Birazcık silkelenip kendine gelmeye çalıştı. Böyle giderse önünü göremezdi. Ne var ki aşk onun ilk defa hissettiği bir şeydi. Ne yapıp ne söyleyeceğini kestiremiyordu. Yabancıydı bütün bunlara.
Karahan, kapıyı açmış kendisinin binmesini bekliyordu. Bu hareketi bile gönlünü çalmaya yetmişti. Onun yaptığı her şey gözüne güzel geliyordu. Abartıyor muyum diye düşünüyordu ama buna cevap veremiyordu.
Arabaya yavaşça geçip koltuğa yerleştikten sonra Karahan kapısını yavaşça kapatıp hemen şoför koltuğuna geçmişti.
"Nehir, ağrın sızın var mı? İyisin değil mi? Ya da çıkmasa mıydık?" Nehir, Karahan'ın bu endişeli tavırla sorduğu sorulara büyükçe gülümsemişti.
"İyiyim Karahan, bomba gibiyim hem de." Karahan inanmak istercesine bakıyordu.
"Ya gerçekten iyiyim. Lütfen artık buradan gidebilir miyiz. Uzun bir müddet hastane falan görmek istemiyorum." Karahan, Nehir'in elini alıp okşamaya başladı.
"Sen nasıl diyorsan. Biliyor musun ben de görmek istemiyorum. Allah başımızdan eksik etmesin ama düşürmesin de Nehir'im." Nehir, gözüne tatlı gelen adam ile kahkaha attı.
"Düşürmesin Karahan'ım." Elinin üzerinde olan el bir anda durmuştu. Nehir ne olduğunu anlayamamıştı. Karahan kıpırdamadan kendisine bakıyordu.
"Karahan ne oldu?" Nehir, telaşla Karahan'ın baştan aşağıya inceledi. Bir yerine bir şey mi olmuştu da durdu.
Karahan sonunda sesini bulmuş olacak ki konuşmaya başlamıştı.
"Sen...Karahan'ım mı dedin?" Bir çocuğun neşesi ile sormuştu. Yüzünde bir sırıtış yer almıştı. Karahan, Nehir'in ağzından duyduğu sahiplenme eki ile neye uğradığını şaşırmıştı. Sevdiğiniz bir insandan bunları duymak, aynı hisler içerisinde olması mükemmel bir şeydi. Karahan bir kez daha Nehir'e vurulmuştu.
Nehir, ne dediğini Karahan'ın söylemesiyle fark etmişti. Ağzından anlık olarak çıkmıştı. Kalbinden ne geçiyorsa onu diyordu. Utangaç bir gülümsemeyle Karahan'a baktı. İlk başta inkar etmeyi düşünse de neyi kime inkar ediyordu ki.
"Evet dedim." Karahan, konuşacakken Nehir vurucu bir darbe daha yaptı.
"Karahan'ım." Karahan, gelen hamle ile tekrar sarsılmıştı. Elini kalbinin üzerine koyup başını yana eğmişti.
