"Bir anda bir nefes söner miydi? Alınan kararlar, verilen sözler ne kadar da mahvedebilir bir hayatı.
Yaptığınız seçimlerin bedelini her daim ödersiniz, zira sıra bendeydi. Peki ben nasıl bir bedel ödeyecektim?"
Nehir ARMAN & Karahan EVLİYAOĞLU...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🎶Mabel Matiz - Aşkım Gülüm
Hayat gördüklerinizden ibaret değildir. Hep bir daha fazlası ortaya çıkardı. Dersiniz ki tamam fakat bunun ötesini de görürsünüz. Yaşadığınız her bir saniyede hayatın değişkenliğiyle baş başaydınız.
Nehir ve Karahan'da o bin bir türlü değişkenlerinden arasından birbirine tutunmaya çalışan birer daldı. Her şeye rağmen kırılmayan dal.
Birbirlerinde buldukları teselliden ötesi yoktu onlar için. Beraber açtıkları yarayı anca beraber sarabiliyordu. İçindeki acıların merhemi yine kendileriydi.
Her ne kadar birbirlerinden uzak kalmaya çalışsalar da olmuyordu. Eninde sonunda yine bir araya geliyorlardı. Şuanda olduğu gibi. Yine birbirlerindelerdi. Ne olursa olsun birbirlerinden kopamazlardı.
Evet, yüreklerindeki acı büyüktü. Her daim de kalplerinin bir köşesinde kalacaktı. Ama ne var ki birbirlerinden ayrı kalmaları daha da acıydı. Yaşadıkları şu saatler cehennem azabı gibiydi onlar için.
Uzak kalamıyorlardı. Fakat bir araya geldiklerinde de acı hep peşlerinde kol geziyordu. Bir türlü yakalarını bırakmıyordu.
Fakat bazı insanların imtihanı budur. Sevdiğinle bu meşakkatli yolda başarıp başaramayacağındı. Onunla gelen her acıyı göğüsleyebilmendi. Nehir ile Karahan'ın en büyük imtihanıydı birbirleri. İmtihanın sonucunda ne olurdu bilinmez fakat ikisi de sonuna kadar savaşacaklarını biliyorlardı.
Sokağın ortasında öylece birbirlerine sığınan iki aşığı gecenin karanlığı saklıyordu. Sokakta sadece kalp atışları yankılanıyordu.
İkisi de birbirlerinde soluklanmıştı. Zaman geçtikçe birbirlerinden kopmak zor gelmeye başlamıştı. Fakat zaman ilerledikçe konaktakiler Nehir'i merak edeceklerdi bu sebepten Karahan istemese de Nehir'i kollarının arasından yavaşça sıyırdı.
Nehir ise Karahan'ın kollarının arasından çıkmak istemezcesine omuzlarını silkti. İlk birkaç saniye duraksa da Karahan'a karşı çıkmayıp kollardan sıyrıldı.
Şimdi yüz yüze birbirlerine bakıyorlardı. Özlemle, sevgiyle en çok da yaralarıyla. Nehir, itiraf edercesine kısık sesiyle konuştu.
"Olmadı Karahan." Karahan, olmadı lafı ile anında kaşlarını çatmıştı. Nehir'den her duyduğu olumsuz cümle yüreğini hoplatıyordu.
"Senden ne kadar kaçsam da yine sana sığınıyorum. Günün sonunda kollarının arasında kendimi buluyorum. Senden uzak durmaya çalışsam da yine başaramadım."
Karahan, çattığı kaşlarını sonradan duyduğu cümlelerle gevşetip düz bir konuma getirmişti. Nehir'in çaresiz bir şekilde itirafı Karahan'ı üzmüştü. Fakat öteki taraftan onsuz yapamaması yüreğinde sevinç çığlıklarının atmasına sebep oluyordu.
