"Bir anda bir nefes söner miydi? Alınan kararlar, verilen sözler ne kadar da mahvedebilir bir hayatı.
Yaptığınız seçimlerin bedelini her daim ödersiniz, zira sıra bendeydi. Peki ben nasıl bir bedel ödeyecektim?"
Nehir ARMAN & Karahan EVLİYAOĞLU...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🎶Mabel Matiz - Bir Hadise Var
Karahan, kısacık da olsa kendisini rahatlatan uykudan yüzünde oluşan gıdıklanma hissinden dolayı uyanmıştı. Gözlerini birkaç kez kırpıp açtıktan sonra ortama alışmıştı. Daha sonra ise yüzünü gıdıklayan şeyin sebebini görmüştü.
Nehir'in güzel saçının birkaç tutamıydı. Nehir uykuda kendisine iyice sokulduğundan saçları yüzüne yerleşmişti. Elini kaldırıp narince saçı yüzünden çekti. Fakat bırakmamıştı.
Elinde yer alan saçı okşamaya başladı. Daha sonra Nehir'in saçını serbest bıraktıktan sonra yüzüne dönmüştü.
Nehir oldukça huzurlu bir uykuda gibi görünüyordu. Nehir'in şu ana kadar ki huzurlu uykularından birisiydi. Öyle şeyler yaşamıştı ki. Hele ki en son olan şey yani Karahan'ı kaybetme korkusu bütün uykularını kaçırmıştı.
Fakat Nehir'in merhemi de Karahan'dı. Karahan'ın kollarında her şeyi unutmuşçasına derince uyumuştu.
Karahan, Nehir'in yüzünü seyrederken bir yandan da elini Nehir'in yanağına getirmişti. Elinin tersiyle tüy dokunuşu gibi okşuyordu.
Karahan'a göre Nehir'in güzelliği göz kamaştırıcıydı. Işıl ışıl parlayan bir yıldız gibiydi. Karahan'ın yolunu aydınlatan, yol gösteren bir yıldız. Karahan yolunu kaybetse bile Nehir'i gördüğü an yolunu bulabiliyordu. Yeter ki Nehir yanında olsun.
Nehir rahatsız olmasın diye bir süre yattığı yerde kalmaya devam etti. Nehir'i huzurlu uykusundan koparmaya gönlü el vermemişti. Zaten günlerdir hastanede yanında olduğundan çok yorulmuştu.
Ne kadar zaman geçmişti bilmiyordu. Zaten geçen zaman umurunda değildi. Nehir'i izlemek her şeye bedeldi.
Ne var ki Nehir kıpırdanmaya başlamıştı. Karahan, Nehir'in uyanmaya yakın olduğunu anlayınca Nehir'e sardığı kolları yavaşça açmıştı.
Nehir, birkaç şey mırıldanmıştı. Karahan, ne dediğini anlamamıştı. Daha iyi anlayabilmek için Nehir'e yaklaştı. İyice dibine girmişti.
"Karahan..." Nehir'in ağızından çıkan kendi ismiydi. Rüyalarında bile kendisi vardı. Buna mutlu olmuş, yüzüne tebessüm yerleşmişti.
"Nehir'im." Karahan, Nehir'in saçlarını okşarken bir yandan da ona seslenip burada olduğunu göstermeye çalışıyordu.
Nehir ise huzurlu uykusundan yavaşça sıyrılmaya başlamıştı. Göz kapaklarındaki ağırlığı bir müddet atamamıştı. Uyumak ile uyanmak arasında kalmıştı. Fakat ne var ki Nehir'in kalbi Karahan'ı görme isteği ile yanıp tutuşuyordu. Bu nedenden dolayı gözlerindeki ağırlığı savuşturup yavaşça açmaya başladı.
