"Bir anda bir nefes söner miydi? Alınan kararlar, verilen sözler ne kadar da mahvedebilir bir hayatı.
Yaptığınız seçimlerin bedelini her daim ödersiniz, zira sıra bendeydi. Peki ben nasıl bir bedel ödeyecektim?"
Nehir ARMAN & Karahan EVLİYAOĞLU...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🎶 BaBa ZuLa - Bir Sana Bir De Bana
Nehir, bir anda kendini karanlık bir yerde bulmuştu. Etraf karanlık ve sessizdi. Fakat bir süre sonra birisini duydu. Başında birisi konuşuyordu. Tam olarak algılayınca konuşanın Karahan'ın olduğunu anladı.
Aşık olduğu adamdı bu. Başında hüzünle konuşan bu adam onun sevdasıydı. Karahan ona "beni bırakma" diyordu. Onu bu şekilde bırakmak; yapabilir miydi bunu ona? Buradan çıkmanın bir yolu olmalıydı.
Ağladığını duydu. Karahan ağlıyordu. Bu kalbini o kadar acıttı ki doğru düzgün nefes alamamıştı. Buradan çıkmalı ona kavuşmalıydı. İleri geri gitti bir yol aradı. Gitmeliyim ona gitmeliyim diye beyninde yankılanıyordu.
Karahan ayaklanmış gitmeye hazırlanıyordu. Gitmemeliydi. Onu tek başına bırakmamalıydı. Kendisini zorladı. Ve Karahan'ın elini tuttu. Ne olduysa o an oldu.
Başındaki doktorların varlığını hissetti. Bir şeyler söylüyor bir şeyler yapıyorlardı. Fakat Karahan neredeydi? Konuşmak istiyordu ama ona engel olan şeyler vardı. Doktorlar ağzında olan hortumları çıkarmaya başlamıştı. Çıktığı an öyle bir nefes aldı ki kendisine şaştı.
Uzun süredir nefessiz kalmış gibiydi. Derin derin nefesler alıp kendine gelmeye çalışıyordu. Fakat her yaptığı hareket canını yakıyordu. Sanki tekrar tekrar o kurşun bedenine giriyor gibiydi.
Nehir, çok yorgundu. Ellerini kaldırmaya, gözlerini açmaya mecali yoktu. Başındaki sesleri duyuyor tepki vermek istiyordu fakat bir türlü olmuyordu.
Sonra bir sessizlik oldu. Nedendi bu suskunluk anlayamamıştı. Hem Karahan neredeydi? Sonra kulağına kahkaha sesleri yankılandı. Bu ses Nehir için en güzel melodiydi. Karahan'ın gülüşü her sese bedeldi.
Karahan, kendisine sesleniyordu. Aşkından kavrulduğu adam ona ulaşmaya çalışıyordu. Nehir, bir iki denemeden sonra nihayet onun adını deyivermişti. Seslenmişti ona, bırakmadığını ona geldiğini dile getirmişti. Ve nihayet gözlerini açabilmişti. Gözlerine değen o gözlerle kalbi kuş olup havalandı. Onun gözlerinde gördüğü o saf aşk kendisine de yansımıştı.
Fakat bir süre sonra gözlerini açık tutamayıp geriye yummuştu. Karahan'ı çok özlemişti evet ama o kadar yorgundu ki uykuya sığınmak istedi. Her ne kadar direnmeye çalışsa da başaramadı. Kendisini uykunun kollarına attı.
Bir süre hareketlendiğini hissetti. Bir yere... birileri onu götürüyordu. Oda, oda değiştiriyorlardı. Nehir bu süreç içerisinde rüyada hissediyor gibiydi. Sadece duyuyor, hissediyordu.
Her seferinde uyanmak için uğraşıyordu. Oldu, olacak diye diye bir türlü gözlerini açamadı. Annesi gelmişti. Çok ağlamıştı. Diyemedi; anne ağlama sana kıyamam diye. ,
