"Bir anda bir nefes söner miydi? Alınan kararlar, verilen sözler ne kadar da mahvedebilir bir hayatı.
Yaptığınız seçimlerin bedelini her daim ödersiniz, zira sıra bendeydi. Peki ben nasıl bir bedel ödeyecektim?"
Nehir ARMAN & Karahan EVLİYAOĞLU...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🎶Erkin Koray - Sevince
Nehir kendisini bir nevi bulutların üstünde hissediyordu. İçinde dolup taşan bir sevgi vardı. Kendisine bakınca hep gülerken buluyordu. Hayatında bu kadar sevgi dolu hissettiğini bilmiyordu. Ailesini kendisinden öte seviyordu.
Fakat bu...bu bambaşka bir şeydi. Nehir, aşık olmuştu. Aşk, ne aile sevgisi ne arkadaş sevgisine benzerdi. Apayrı bir duyguydu. Bir yandan ister bir yandan istemezdiniz. Aşk gelgitlinin vücut bulmuş haliydi.
Aşkı anlamaya çalışırsanız kendinizi bir çıkmazda bulabilirdiniz. O yüzdendir akışına bırakmak gerekir. Çünkü hiçbir şey planladığınız gibi gitmez. Hep bir sürprizi vardır.
Nehir, Karahan'a duyduğu aşkın büyüklüğünü hissettikçe ürküyordu. Çünkü günden güne Karahan'a daha çok bağlanıyordu. Her yerde onu görmek onu duymak istiyordu. Hastalıklı bir şey miydi yoksa aşka mahsus muydu?
Ansızın kendini Karahan'ı izlerken bulmak onu artık şaşırtmıyordu. Onu baştan aşağıya incelemek hafızasına kazımak mükemmeldi. Şimdi de aynı şeyi yapıyordu. Babasıyla konuşan Karahan'ı izliyordu. Konuştukça kıvrılan dudakları, gülünce dudağına yakın bir çukurun oluşu. Kusursuzdu Nehir için. Göz alıcı bir parlaklığı vardı. Ona baktıkça gözleri kamaşıyordu.
Saatlerce onu seyredebilirdi. Ama ne var ki ortam uygun değildi. Hep beraber masada olan aile ile çekiniyordu.
Nehir, her ne kadar hastaneden çıkmış olsa da pek iştahı yoktu. Tabağındakilerini yiyebildiği kadar yemişti. Zaten bir yandan yarası da sızlıyordu. İçtiği ilacın etkisi yavaş yavaş geçtiğinden olmalıydı. Sızlayan yerini tutarak yüzünü buruşturmuştu. O anı da Dilan görmüştü.
Dilan, Nehir'in kulağına fısıldayarak konuşmaya başladı.
"Nehir, iyi misin?" Nehir, kulağında yankılanan ses ile anlık irkilmişti. Konuşanın Dilan olduğunu görünce rahatladı. Dilan fark etmiş olmalıydı diye düşündü.
"İyiyim sadece birazcık yoruldum herhalde." Dilan yorulmaktan daha fazla olduğunu görebiliyordu. Fakat Nehir'e inanmayı seçip diretmedi.
"İstersen odaya çıkabiliriz." Nasıl olsa yemekler yenmişti. Nehir, ayıp olur mu diye düşünüyordu. Bunu anlayan Dilan, samimi bir şekilde konuştu.
"Daha yeni hastaneden çıktın, yorulman normal. Odaya çıkalım dinlen biraz. Emin ol onlarda bunu ister." Nehir, bu teklife hayır diyemedi. Yavaşça ayaklanıp Mehmet Beye döndü.
Ayaklanan Nehir ile Karahan hemen dikkatini Nehir'e vermişti. O da hemen ayaklanmıştı.
"Nehir, iyi misin, ağrın mı var?" Telaşla yanına geçip Nehir'in yüzünü turlayıp herhangi bir belirti aradı.
