"Bir anda bir nefes söner miydi? Alınan kararlar, verilen sözler ne kadar da mahvedebilir bir hayatı.
Yaptığınız seçimlerin bedelini her daim ödersiniz, zira sıra bendeydi. Peki ben nasıl bir bedel ödeyecektim?"
Nehir ARMAN & Karahan EVLİYAOĞLU...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🎶Eylem Aktaş - Kömür Gözlerin
Nehir, verdiği karardan hiç pişman değildi. Çünkü Nehir'in canı çok yanmıştı. Karahan'ın bir saç teline bile zarar gelmesi Nehir için bardağı taşıran son bir damlaydı. Kalbi, bu acı içerisinde yandıkça buna sebep olanlara lanet okumuştu. İnsanın sevdiğini bu halde görmesi çok kötüymüş.
Nehir anlık olsa da Suzan'ı bir nebze anlayabilmişti. İnsanın nefesini kesiyor, yaşama hevesini elinden alıyordu.
Ya Karahan tamamen kendisinden gitseydi. Nehir nasıl dayanırdı buna bilinmez. Suzan, can kardeşi her şeye rağmen dayanmaya çalışıyordu. Ne kadar da zordu ama insan yine de bir şekilde yaşıyordu.
Nehir, Berat ile konuştuktan sonra Karahan'ı görmek için sabırsızlanmaya başlamıştı. Durmadan kapıya bakıp bir hemşirenin onu çağırmasını bekliyordu.
Bir o yana bir bu yana giderken Berat, aklını kurcalayan diğer meseleyi söyledi.
"Nehir, Karahan'ın ailesine haber verecek misin?"
Nehir, bunu hiç düşünememişti. O an bütün her şey gözünü kör etmiş sadece Karahan vardı. Bunca saattir aklına gelmemesi ile kendisine kızarak alnına vurdu.
"Ben onu unuttum ya. Karahan'ın o hali aklımı başımdan aldı gitti."
"Farkındayım." Berat kinayeli bir şekilde bıyık altından söylemişti. Nehir onu anlamıştı fakat görmezden gelmişti.
"Ne yapacaksın?" Berat'ta onu görmezden gelişiyle alaycılığını bırakmış, ciddiye bürünmüştü.
"Şimdi arasam, adeta eve ateş düşer. Ev ahalisini telaşlandırmak istemiyorum ama bilmeleri de gerek."
"En iyisi ben ilk Karahan'ı göreyim ondan sonra onunla beraber düşünürüz bunu."
"Nasıl istersen, ama bilmeleri gerek." Nehir, aynen anlamında başını sallayıp Berat'a hak vermişti. Nehir tekrardan konuşmaya başlayacakken yabancı bir ses kendisini bölmüştü.
"Nehir Hanım."
Nehir, kendisine seslenen kişiye baktığında hemşire olduğunu görmüş hemen dikkatini oraya vermişti.
"Buyurun." Nehir, dikkatle hemşireye baktı.
"Karahan bey odaya çıktı. İstediğiniz zaman görebilirsiniz. Oda numarası 4258. Tekrardan geçmiş olsun."
"Çok teşekkür ederim." Nehir, aldığı haber ile neredeyse havalara uçacaktı. Zar zor kendini dizginlemişti. Fakat yüreği yerinden çıkacak gibi atıyordu. Bütün bunlar Karahan'ı görebilecek olmasıydı.
