HİCRAN

~Sen gerçek misin~

*Medya: Hicran Korkmaz

*Bölüme başlamadan yıldızı parlatalım arkadaşlar.🌟🌟

*Güzel çiftimiz için şuraya bir ❤️ bırakalım

~~~~~~

Genç adam başındaki ağrının şiddeti ile yavaşça gözlerini araladı.
Sanki kafasına balyoz inmişti.

Lanet olsun..

Yavaşça gözlerini kapatıp, açan adam
olduğu yeri idrak etmeye çalışıyordu.
Daha önce yabancı olduğu yeri ağır bakışlarla incelemeye başladı.

Buraya ilk geldiğine emindi.
Sahi burasıda neresi böyle diye geçirdi içinden. Üstünde bulunduğu yatakta kolundaki serum yan tarafındaki küçük masanın üzerindeki ilaç kutuları,
karşısında küçük tek kişilik koltuk,
Hem bir hastane odasına benziyor
hemde benzemiyordu.

Kapının kenarındaki askılık ta gördüğü doktor önlüğü ile, Doktor Necmi nin yeridir diye düşündü ama orası bukadar temiz, hijyenik ve düzenli değildi.

Çok düşündüğünden olsa gerek ki başına giren ani ağrı ile ağzından ufak bir iniltiyi serbest bıraktı. En son hatırladıklarıyla neden yatakta yaralı olduğunu anladı.

Elini ağrıyan başına götürüp parmaklarıyla bastırınca, birden hayal gibi bir kaç görüntü gözünde canlandı. Alnına dokunduğunda yumuşak bir elin alında olduğunu hissetti.
Gözünün önüne gelen arkası dönük, üstünde doktor önlüğü olan bir kadın silüeti. Kim di bu kadın rüya olabilir miydi acaba diye düşünürken kadının yüzünü hatırlamak için hafızasını zorladı ama hatırladıkkarı buraya kadardı.

Daha sonra başka bir şey hatırladı
Evet saldırıya uğramıştı, ama nedense
bunu yapan her kimse ölmesini değil yararlanmasını istemişti.
Bir nevi göz korkutmak.
Ama Belliki Kerim beyi iyi tanıyamamışlardı.

Yavaşça kafasını yan tarafında olan
uzun pencereye çevirdi.
Dışarısı bembeyaz dı anlaşılan kar yağışı hala devam ediyordu.
Odanın kapısının açılmasıyla başını pencereden çekip kapıdaki kişiye çevirdi.

"Abi uyanmışsın" İsa sevinçle koşup yataktaki adama sarıldı.

"Ahhh!" Kerim'in ağıryan yerine fazla
baskı yaptığı için acı dolu iniltisi ile İsa
hızlıca geri çekildi.

"Yavaş lan öldürecen mı beni?" Yarasının sızlamasıyla yüzünü buruşturan abisine

"Abi özür dilerim. Şey. Ben seni öyle uyanık görünce sevinçten birden ne yapacağımı şaşırdım" başını önüne eğen İsa ya bakan Kerim; "abartma lan gören de bir haftadır yatıyorum sanar" İsa hızlıca başını kaldırıp abisine bakınca

Kerim, "yok artık" şaşkınlıkla söyledi. Bir haftadır yatmıyor dur herhalde okadar da değil ilk defa olan bişey değil sonuçta.

"Abi yaran biraz derindi. Çok kan kaybetmiştin bir hafta değil ama dört gündür yatıyorsun. Ateşin çok yüksekti düşürmek zor oldu." Üzgün gözlerle baktı abisine. gerçekten çok kötü bir dört gündü. Hiç uyumamış günlerce abisinin uyanmasını beklemişti. Daha önce hiç böyle olmamıştı.

Kerim duyduklarıyla yerinden dogrulmaya çalıştı ama sol tarafına batan acıyla elini oraya bastırdı "abi dur ani hareket yapma"
Diyen İsa yı takmayıp sonunda kalkıp yatakta oturur pozisyona geçti.

"Pekâlâ İsa neredeyiz biz şimdi.Necmi nerde? Burası Necmi nin mekanına benzemiyor" dedi etrafına göz gezdirerek.

İsa ise kafasında abisine nasıl anlatacağının planını yapıyordu. Çünkü eğer duyarsa iyi bir azar işitecekti.