Odnajdę Was

#7#

Pov Alex Green:

Już nie ma śladu po rzekomej miłości, już nie ma śladu po dawnej Olivii. Jej cel jest jasny, upokorzyć i 6poniżyć mnie. Podcinanie skrzydeł oznacza tylko jedno, toczy ze mną wojnę. Wojnę którą wygra tylko jedno z nas, wygram ją ja albo dojdziemy do porozumienia, o porażce nawet nie myślę.

Opuszczam szpital i wracam do domu. Następnie idę na górę gdzie pakuje również swoje rzeczy, ciepłe ubrania, laptop czy ładowarki. Do drugiej walizki parkuje ubranka mojego synka, kilka zabawek. Pampersy, chusteczki, oliwki, kremy, pudry. Wszystko co dla niego kupiłem. Do trzeciej walizki pakuje rzeczy mojej narzeczonej. Spakowane walizki zanoszę do mojego samochodu, wkładam do bagażnika. Na tylnej kanapie montuje nosidełko i wkładam wózek.

Gdy wszystko jest gotowe wracam do mieszkania, robię kilka zdjęć Villi w której się znajduje i wystawiam ją na sprzedaż. Mam dość tego domu, miałem być w nim szczęśliwy ale nie byłem. Gdy ogłoszenie znajduje się już w internecie zasiadam do stołu aby zjeść przygotowany przez służące obiad.
- Wakacje?- pyta jedna.
- Nie. Wyjazd rodzinny- odpowiadam krótko i zajadam obiad. Po posiłku jadę do firmy aby poinformować pracowników że kontakt ze mną będzie przez pewien czas utrudniony. Wieczorem wracam do szpitala.
- To znowu Ty?- rzuca oschle w moją stronę.
- Przyzwyczaj się, będziesz patrzyła na mnie dwadzieścia cztery godziny na dobę- odpowiadam. - Rozmawiałem z lekarzem, jutro będziecie mogli wyjść.
- Od kiedy Cię interesujemy, bo jak sobie przypominam to jeszcze nie tak dawno próbowałeś się...
- Dlaczego taka jesteś?
- Taka to znaczy jaka?
- Dożarta.
- Ja jestem dożarta?
- Tak Ty. Pozwoliłem Ci odejść, nie odeszłaś bo ponoć mnie kochasz.
- Bo Cię kocham!
- Jakoś mam inne odczucia. Zachowujesz się jak rozpuszczona nastolatka. Ciągle uciekasz, czy tak ma wyglądać ciągle nasze życie? Będziemy uciekać a potem się szukać?
- Ja...
- Tęsknię za starą Olivią, za Olivią którą poznałem na plaży, za tą nieśmiałą, spokojną dziewczyną. Gdzie się podziała tamta dziewczyna?
- A Ty jak zachowywał byś się na moim miejscu? Straciłam rodziców bo wybrali pieniądze zamiast mnie. Z dnia na dzień straciłam wszystko, z dnia na dzień musiałam nauczyć się żyć na nowo. Kiedy wydawało mi się że wszystko się ułożyło, że jestem szczęśliwa mój narzeczony postanowił ze sobą skończyć. Lekarze nie dawali Ci szans na przeżycie. Miałam wrócić do domu w którym zostało pełno wspomnień? Jedyną sensowną opcją było wyjechać, spróbować żyć dalej. Spróbuj mnie choć odrobinę zrozumieć, postawić się na moim miejscu. Życie zniszczyło tamtą dziewczynę, jej już nie ma.
- Poczekam, mam czas.
- Na co?
- Na Olivię, nie na jej złego sobowtóra.
- Czy Ty rozumiesz co do Ciebie mówię?
- Oczywiście ale popatrz. Wróciłaś, ja żyję, Villę wystawiłem na sprzedaż czyli złych wspomnień nie będzie. Wczoraj zostaliśmy rodzicami ślicznego synka czy dla niego nie warto przełknąć czar goryczy i stać się lepszym człowiekiem?
- Nie da się stać lepszym człowiekiem z dnia na dzień.
- To prawda ale można z dnia na dzień zerwać z przeszłością. Każdy nowy dzień to nowa szansa aby rozpocząć wszystko od zera. Ogranicza nas tylko nasza głowa- odpowiadam. Zostaje w szpitalu na noc.

Następnego dnia około godziny dziewiątej mogę zabrać moją rodzinkę ze szpitala. Pakujemy swoje rzeczy, zabieram nosidełko z synem i opuszczamy placówkę. Po dotarciu do samochodu zapinam Leo a następnie otwieram drzwi Olivii.
- Jedziesz czy wolisz iść na nogach?- pytam gdy stoi zamyślona.
- Kupiłeś wózek...
- Jakieś dwa tygodnie temu. Zdecydowałem się na czarny ze względu że pasuje i dla dziewczynki i dla chłopca- wyjaśniam. Po chwili wsiadamy i ruszamy w drogę.
- Dokąd jedziemy?
- Niespodzianka.
- Co jest pięć i pół godziny stąd?
- Raj. Jestem na etapie sprzedaży Villi, więc nie mamy gdzie mieszkać.
- Dla mnie nic nowego ale z tylu jest malutkie dziecko, będziemy się z nim tułać od hotelu do hotelu.
- Zaufaj mi wszystko zaplanowałem- mówię zadowolony.

Jakieś przypuszczenia dokąd Alex chcę zabrać Olivię i syna?