''အချစ်ဟုခေါ်သည်''

Part-5

(Unicode)

ညစာစားသောက်ပြီးသည့်နောက် ဧည့်ခန်းအတွင်း
ဒေါ်မေနန်း တို့သားအမိ TV ကြည့်နေကြသည်။
ညနေကတည်းက မျက်နှာမှာ ပျော်ရွှင်မှုတွေပြည့်နေသည့်
သူမ၏သမီးအား ဒေါ်မေနန်းတယောက် သတိပြုမိလေသည်။

''ရိပ်''

''ရှင် မေမေ''

''သမီး ဘာတွေပျော်နေတာလဲ ''

''အယ်...ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး မေမေရဲ့''

''ဟင်း...ရိပ်ရယ် မေမေက သမီးရဲ့မေမေပါ။
မေမေ့သမီး အကြောင်း မေမေအသိဆုံးပါ။
ကဲ ဘာတွေ ပျော်စရာရှိနေလဲ ပြော''

ဒေါ်မေနန်း တယောက် သက်ပြင်းတချက်ချကာ သူ့သမီးအား မေးလေတော့သည်။ရိပ် အကြောင်း ကကြီးကနေ အ
အထိ သိသူကတော့ အမေဖြစ်သူ ဒေါ်မေနန်းပေါ့။

''ရိပ် ကျောင်းက...ဆရာမတယောက်ကလေ..
စစတွေ့ချင်း ရိပ်ကို အမြင်မကြည်ဘူးလို့ ထင်တာ
ဒါပေမဲ့လေ အဲ့လို မဟုတ်ဘူး မေမေရဲ့။ ဆရာမက
ထင်သလောက်လည်း မဆိုးဘူး။သဘောကောင်းတယ်''

''ဟုတ်လား ''

''အင်း ပြီးတော့ ဆရာမက ချောလည်းချောတယ်။
ချစ်ဖို့လည်း ကောင်းတယ်။ရိပ်နဲ့ စစတွေ့ချင်းနေ့ကလေ
ရိပ်ကို ဆူလွှတ်လိုက်တော့ ရိပ်က အဲ့ဆရာမကို မကျေနပ်ဘူး။ဒါပေမဲ့ ဒီနေ့ကျတော့ သူက အဲ့လိုမဟုတ်ပဲ အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းနေတယ်''

မျက်လုံးလေးများ အရောင်လဲ့ကာ ပြောနေသော သမီးဖြစ်သူအား ဒေါ်မေနန်းငေးကြည့်နေမိသည်။

''သမီးရိပ်....ဆရာ..ဆရာမတွေဆိုတာလေ တပည့်တွေ
လိမ္မာဖို့အတွက် ဆူမယ် ရိုက်မယ် နားဝင်အောင်ဆုံးမမယ်။
ဒါက သဘာဝပဲလေ ရိပ်ရဲ့။အဲ့ဒါကို ဆရာလို့ခေါ်တယ်။
ကျောင်းသား လုပ်ချင်ရာလုပ်ပါစေ ငါနဲ့မဆိုင်ဘူးဆိုတဲ့
ဆရာတွေကျ ဆရာမခေါ်ထိုက်ဘူး။အမုန်းခံပြီး ဆုံးမပေးတာဟာ ဆရာတွေရဲ့စေတနာပဲ သမီး။နောက်ဆို မကျေနပ်ဘူးဆိုတဲ့ စကားမျိုး မပြောရဘူးနော် ''

''ဟုတ် မေမေ ရိပ်နောက်မပြောတော့ပါဘူး''

ဒေါ်မေနန်း၏ ဆုံးမစကားများအား ငြိမ်ငြိမ်ကလေးနားထောင်ပြီး ခေါင်းလေးညိတ်ကာ ပြောလာသည်။
ဒေါ်မေနန်းလည်း ရိပ်၏နှဖူးလေးအား ရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်ပြီး....