VeyKen - One Shots (Gönül Dağı)

Bölüm 6 - Çözülen Düğümler

Selam herkeseeee <3

Bu akşamki 79. bölümde ElKen beraber köyde karantinada kaldı (gram ilgilenmedim btw) onları görünce benim de aklıma VeyKen'e bu tarz bir şey yazmak geldi. Kardeşlik hikayelerinde klasiktir aslında bir yerde kapalı kalmak - SarMer soğuk depoda mahsur kalmıştı, sanırım Tozluyaka'da da AlBer kalmış. E VeyKen'e dağ başında aynısını yazmak olmaz:) O yüzden başka bir kapalı kalma olayı düşündüm. 44. bölümde, kavgadan sonra olmuş olarak okuyunuz lütfen.

Umarım beğenirsiniz <3

Yokuşu tırmanmaktan dolayı kesilen soluğuna rağmen yavaşlamadı. Öfkeli adımları toprağı delip geçiyordu, hıncını ondan almak ister gibiydi. Çukurlu tümsekli dağ bayırına rağmen, kısmen koşarak, düzlüğe varana kadar durmadı. En sonunda hedefine ulaştığında duraksayarak derin bir soluk bıraktı dışarı. Yorulmuştu, ama içinde kaynayan öfkenin yanında bu yorgunluğu hissetmiyordu bile.

Veysel'in deniz mavisi gözleri döndü, yanındaki manzarayı buldu. Güneş, Gedelli'nin uçlarına doğru yola koyulmuştu, ufuğa varmasına bir saatten az vardı. Bulutlar akşama bir fırtınanın geleceğini haber verir gibi toplaşmıştı, yine de güneşin ışığını kesmiyorlardı. Yüzüne gelen huzmelere gözlerini kısarak baktı Veysel. Yağmur öncesi gelen boğucu, nemli hava ve onca tırmanış yüzünden alnında terler birikmişti, saçları dağınıktı ve elleri cebinde yumruk halindeydi.

Yeni abisiyle ettiği kavgadan sonra bir süre ağılda çalışmaya devam etmişlerdi, ancak Veysel bir türlü kafasını dağıtamayınca müsaade isteyip ayrılmıştı. Cemile'ye eve geç döneceğinin haberini verip kendini Gönül Dağı'nın yüksek kısımlarına atmıştı, biraz olsun yalnız kalabilmeyi ve sakinleşmeyi umuyordu. Ama önündeki manzarayı izlerken, bunun boş bir ümit olduğunu fark etti. Ağılda bile zihnini meşgul eden kavganın yankıları, şimdi ilgilenecek hiçbir şeyi olmayıp tamamen yalnız kaldığında daha da sinir bozucu bir şekilde varlığını hissettirmeye başlamıştı.

Kenan'ın sözleri aklından çıkmıyordu. "Sen öz ailenin yanında büyüdün Veysel!" "Onların sana gösterdiği sevgi gerçekti!" "Bir tek senin yaraların var değil mi?" "Sen dışlanmak nedir bilir misin?" Her birini tek tek, yeniden duymuş gibi zihninden geçiren genç adam sabır dileyerek gözlerini kapattı. Tekrar açtığında, maviler hiddete bürünmüştü.

Kenan kimdi de onun yaralarını, geçmişini küçümsüyordu? İmkanlar içinde büyümüş, okulunu okumuş, ayaklarının üstünde durmayı başarmış olması Veysel'i ezebileceği anlamına mı gelirdi? Babasının, babalarının, Veysel'e nasıl davrandığını bilmiyor muydu, görmemiş miydi o akşam yemekte? 28 yaşına gelmesine rağmen adamın çocuk azarlar gibi Veysel'i yerin dibine sokuşuna şahitlik etmemiş miydi? Üstüne Veysel ona küçüklükten kalan korkunç hatıraların izlerini göstermişti - ışığı açık unuttu diye yiyeceği dayaktan kaçarken merdivenlerden düşmek, bacağının kaportaya sıkıştığını ailesine 3 gün söyleyememek, daha neler neler... Bütün bunlar Kenan için anlamsız mıydı? Nasıl hala Veysel'in ondan iyi şartlarda yetiştiğini söyleyebilirdi? Ne hakla?

Sakinleşmek için geldiği dağ başında daha da sinirlendiğini hissederek dişlerinin arasından öfke dolu bir nefes bıraktı. Ayağını sinirle yerdeki taşlardan birine vurdu, taş öteki tarafa doğru yuvarlandı. Onun gidişini izleyen Veysel başını kaldırdı ve geldiği yeri o zaman fark etti. Taner'in geçen sene Dilek'le beraber mahsur kaldığı mağaranın önündeydi.

İçeri girme konusunda duyduğu heves, hiddetinin bir kısmını alıp götürdü. Ama içinden bir ses yapmamasını söylüyordu. Gönül Dağı'ndan bir kez daha taşlar düşüp de mağaranın ağzını kapatabilirdi. Ama kapatmayabilirdi de. Kararsız kalmıştı. Birkaç dakika girmenin bir zararı olmayacağını söyleyen iç sesini dinlemeye karar vererek, mağaranın ağzına doğru birkaç tereddüt dolu adım attı. Etrafına baktı, kendi adımlarının koskoca kayaları yerinden oynatmayacağını bilse de, herhangi bir hareketlilik var mı diye kontrol ettikten sonra hafif bir korkuyla karışık merakla içeri girdi.