VeyKen - One Shots (Gönül Dağı)

Bölüm 34 - Bir Özür Meselesi ~ Part 2

İnanılmaz uzun ve dolu dolu bir bölüm. Hepinizden bol bol yorum bekliyorum. Şuraya kelime tahmininizi de alalım, bölüm sonunda görüşürüz:)

Keyifli okumalar ♡

Elinde iki çayla bahçeye inen Elif, sedirde oturan Cemile'ye çayını verirken mırıldandı: "Buyur, sıcak sıcak, için ısınsın."

"Sağolasın eltim." diye gülümsedi Cemile. Elif de onun yanına oturdu ve çayını sehpaya koyarak arkasına yaslandı.

"Valla çok özlemişim ha böyle seninle çay içmeyi." dedi mutlulukla. Cemile gülerek başını salladı.

"He valla, ben de çok özledim. Zati şu olaylardan da konuşamadık ne zamandır."

"Öyle oldu." diye mırıldandı Elif. "Ben İstanbul'dayken Kenan sizin buraya taşındığınızdan bahsetmişti. Ben de geldiğimde ne güzel hep beraber yaşarız diye mutlu olmuştum ama işte... Biliyorsun." diye bitirdi sözünü kısık sesle.

Cemile sessizce başını salladı. Kavga olayı olmasa büyük ihtimalle hala burada yaşıyor olurlardı. Bazen o da özlüyordu aslında; evin kalabalığını, o aile sıcaklığını... Küçük, çekirdek aileleri de sıcaktı ama, burası bir başkaydı.

"Cemile aslında ben sana bir şey diyecektim." diye söze başladı Elif, sesinde gizli bir heyecan vardı. "Yani, Veysel ne der bilmiyorum ama... Tekrar buraya taşınmayı düşünür müsünüz?"

Bu ani teklif üzerine Cemile kalakaldı. Çayını sehpaya bırakırken kaşlarını çatarak eltisine baktı. "Taşınmayı mı?"

"Evet, yani biliyorum sizin orada kurulu bir düzeniniz var ama..." Gülümseyip omuz silkti. "Hep beraber yaşasak aslında, çok güzel olmaz mı? Hem baksana koskoca ev, hepimize yeter. Zaten Kenan'la Veysel beraber aldılar burayı. Kenan da çok mutlu olur, kardeşi ve yeğenleriyle yeniden birlikte olmak iyi gelir ona da." Umutla Cemile'ye baktı. "Ne dersin?"

Cemile ne cevap vereceğini bilemedi. Ona ve çocuklara kalsa seve seve taşınırlardı aslında ama bu konu açıldığında Veysel'in ne tepki vereceğini kestiremiyordu maalesef.

"Valla Elif... Bilemedim ki." diye mırıldandı tereddütle. "Yani Veysel'le konuşmadan bir şey de diyemem zaten ama..."

"Tamam, bir konuşursunuz o zaman." dedi Elif gülümseyerek. "Hem zaten... Senin tecrübelerine ihtiyacım olacak bir süre."

"O ne demek kız?" dedi Cemile kaşlarını kaldırarak.

Elif heyecanla gülümsedi, saçlarını kulağının arkasına sıkıştırıp eltisine döndü.

"Cemile..."

"He?"

"Ben..." Elini usulca karnına koyan Elif mutlulukla haberi verdi: "Ben hamileyim."

Cemile'nin yüzü gevşedi, ağzı yavaş yavaş, şaşkınlık içinde açıldı.

"Nasıl? Nasıl yani sen - sen şimdi..."

"Evet." diye güldü Elif. "Anne oluyorum."

"Hii!" diye ellerini ağzına kapattı Cemile. Şaşkınlıkla gülerken, eltisine inanamaz gözlerle bakıyordu. "Gız bak şaka falan yapmıyon de'mi?"

"Ya yok yapar mıyım hiç? Burada bizi dinleyen 1 aylık minik bir misafirimiz var şu an." dedi Elif mutlulukla.

Cemile sevinç nidaları içinde ona sarıldı, sırtına vururken gülüşlerine engel olamıyordu. Elif yıllardır Cemile'ye çocuk sahibi olma isteğinden defalarca kez bahsetmişti ve nihayet nasip olduğunu görmek, onu çok mutlu etmişti.