Μαγικός, Βιβλίο 1 #SCBC2024

Κεφάλαιο 33: Η Γαλάζια Ασπίδα

Ένας ακόμα μήνας είχε περάσει και ο Μάιος έφερε τις πρώτες ζέστες στη Χώρα των Ξωτικών. Η εκπαίδευση συνεχιζόταν για όλους και ειδικά για τον Ιάσονα, ο οποίος σύμφωνα με τον Άρχοντα Έλιο, που επόπτευε μερικές φορές τις προπονήσεις, δεν ήταν ακόμα έτοιμος.

Πάνω στην ένταση των φιλικών μονομαχιών, δεν τα πήγαινε καθόλου άσχημα και είχε μάθει να συνδυάζει άψογα το σπαθί του και τη μαγεία. Όμως ακόμα δεν είχε καταφέρει να διαχωρίζει κατά βούληση την πράσινη με τη γαλάζια ενέργεια.

Εν τω μεταξύ, όσο δεν έκανε ξανά την εμφάνιση του ο εχθρός, κάποιοι επαναπαύονταν, ενώ για κάποιους άλλος ο φόβος και η αγωνία ολοένα και αυξάνονταν. Αυτό ίσχυε τόσο για τα Ξωτικά, όσο και για τους ανθρώπους. Η Ιφιγένεια αναρωτιόταν, γιατί ο Βαρόνος δεν είχε κάνει ξανά την εμφάνιση του, ειδικά τώρα που εκείνη βρισκόταν ξανά στη Χώρα των Ξωτικών; Μήπως αυτό που ήθελε ο αφέντης του να δει, το είδε και το είχε μεταφέρει στον άρχοντα τους, έτσι δεν χρειαζόταν να την παρακολουθούν πια; Όπως και να είχε όμως, συνέχιζε να μη δείχνει την ανησυχία στους φίλους της και να απολαμβάνει τις ξέγνοιαστες στιγμές μαζί της σαν να ήταν οι τελευταίες που θα περνούσαν όλοι μαζί. 

Κάποιες ζεστές μέρες μάλιστα, πήγαιναν για μπάνιο στην κοντινότερη λίμνη που βρισκόταν κοντά στο Παλάτι και περνούσαν υπέροχα. Το τοπίο της λίμνης τους γαλήνευε και το κολύμπι στα γαλαζοπράσινα νερά της ήταν η καλύτερη ξεκούραση μετά από μια σκληρή προπόνηση. 

{...}

Ήταν μια ακόμα ηλιόλουστη μέρα, λίγο πριν το μεσημέρι, και η γνωστή παρέα παρακολουθούσε μία ακόμα εκπαίδευση του Ιάσονα, πλην της Ναυσικάς η οποία είχε μια οικογενειακή υποχρέωση και δεν μπόρεσε να πάει. Σήμερα ο Σωκράτης είχε αποφασίσει να εφαρμόσει μια τακτική που, αν λειτουργούσε, ο μαθητευόμενος μάγος θα ξεκλείδωνε μια για πάντα τη Γαλάζια Ασπίδα και θα μπορούσε να διαχωρίζει τις δύο ενέργειες αυτοβούλως. Αν οι δυνάμεις του έμοιαζαν τόσο πολύ με εκείνες του παππού του, του Μάγου Γιλβέρτου, τότε δεν θα έκανε λάθος. Ήλπιζε μόνο να μη χτυπούσε κανένας, και να μην τον τιμωρούσε ο Άρχοντας Έλιος για τη συγκεκριμένη, αμφίβολη τακτική.

Ο Άρχοντας Έλιος είχε αποφασίσει να παρακολουθήσει και εκείνος το μάθημα εκείνη τη μέρα και στεκόταν ανάμεσα στα νεαρά ξωτικά και πλάι στον Αχιλλέα, ενώ δίπλα του βρισκόταν επίσης και το δαιμόνιο του, ένας καφετής λύκος με το όνομα Λυκούργος. Ο Αχιλλέας, από την άλλη, είχε στον ώμο του τον αετό του, τον Γεράσιμο, ο οποίος στεκόταν περήφανος και παρατηρούσε τα πάντα με τα αετίσια μάτια του.