Μαγικός, Βιβλίο 1 #SCBC2024

Κεφάλαιο 22: Συμφωνία με έναν Τύραννο

Στην εικόνα επάνω μπορείτε να δείτε ένα πορτραίτο του Λόρδου Ντέριου. Δεν ήταν ξωτικό, δεν ήταν μάγος, ήταν ένας άνθρωπος με δίψα για εξουσία που μετατράπηκε σε τύραννο. Προσωπικά είναι ένας από τους αγαπημένους κακούς που έχω γράψει 😍🖤

***********************************************************************************

Η Ιφιγένεια ήταν κι εκείνη μόνη της στο δωμάτιο του νοσοκομείου. Θλιβόταν που ήταν κι εκείνη χτυπημένη και για αυτό το λόγο δεν μπορούσε να θεραπεύσει τους φίλους της. Το τίμημα που πλήρωναν οι θεραπευτές για αυτή την άγια σχεδόν δύναμη τους, ήταν το ότι δεν μπορούσαν να θεραπεύσουν τους εαυτούς τους. Αν τραυματίζονταν θανάσιμα και δεν υπήρχε άλλος θεραπευτής κοντά να τους γιατρεύσει, θα πέθαιναν. Δεν την ένοιαζε για τον εαυτό της όμως. Είχε ένα ελαφρύ τραύμα στο κεφάλι, καθώς και ένα μώλωπα στο πλάι του προσώπου της από την αριστερή μεριά και το χέρι της είχε ραγίσει. Τόσο δυνατό ήταν το χτύπημα του μεγαλόσωμου και άγριου εκείνου ξωτικού, που πέρα από τα μυτερά αυτιά δεν θύμιζε σε τίποτα άλλο ξωτικό.

Ωστόσο, οι πληγές της θα θεραπεύονταν από μόνες τους κάποια στιγμή, όχι τόσο γρήγορα ενός δαμαστή* βέβαια αλλά πιο γρήγορα από εκείνες ενός θνητού. Και όταν γινόταν καλά, θα θεράπευε τυχόν τραύματα που θα είχαν ακόμα οι φίλοι της.

Η πόρτα άνοιξε και οι γονείς του Ιάσονα μπήκαν στο δωμάτιο.

«Κορίτσι μου...» είπε η Ευτυχία, ανακουφισμένη που γενικά το ξωτικό ήταν καλά. Πλησίασε και την έκανε μια αγκαλιά, ενώ ο Φαίδωνας, έμεινε λίγο πιο πίσω συγκρατημένος όπως πάντα και είπε:

«Μάθαμε τι έγινε από τις αρχές, αλλά μας τα είπε κι ο Ιάσονας με περισσότερες λεπτομέρειες.»

«Είδατε τον Ιάσονα; Πώς είναι; Θέλω να τον δω.» είπε η Ιφιγένεια και έκανε να σηκωθεί, μα η Ευτυχία τη συγκράτησε απαλά.

«Θα τον δεις σύντομα, κορίτσι μου. Όπως και τον Γιάννη και τον Ηρακλή. Έχουν κι εκείνοι ελαφρά χτυπήματα και θα γίνουν καλά. Λίγη υπομονή κάνε.» Η Ιφιγένεια ένιωσε ευγνώμων που οι γονείς του Ιάσονα νοιάζονταν για την ίδια σαν να ήταν επίσης κόρη τους.

«Μέχρι να φτάσουν οι γονείς σου από τη Χώρα των Ξωτικών, θεωρήσαμε σωστό να μη σε αφήσουμε μόνη σου μέχρι να σου επιτραπεί να δεις τα παιδιά.» της είπε ο Φαίδωνας.

«Ευχαριστώ.» τους είπε. «Όμως είμαι εντάξει. Καλύτερο θα είναι να μείνετε με τον γιο σας. Είμαι σίγουρη ότι θα κατηγορεί τον εαυτό του για ό,τι έγινε, ενώ δεν θα έπρεπε.»