Μαγικός, Βιβλίο 1 #SCBC2024

Κεφάλαιο 26: Συγκίνηση

Ο Ιάσονας γύρισε σπίτι του με μια περίεργη μελαγχολία, και δεν ήταν μόνο ο αποχαιρετισμός που είχε προηγηθεί με τους φίλους του. Για κάποιο λόγο δεν μπορούσε να χαρεί που επισκεπτόταν τη Χώρα των Ξωτικών. Φοβόταν πως κάτι κακό θα συνέβαινε εκεί και ο ίδιος δεν θα ήταν σε θέση να προστατεύσει τα άτομα που αγαπούσε. Πως όσο κι αν προπονούνταν και βελτίωνε τις ικανότητες του, δεν ήξερε αν θα κατάφερνε να φτάσει σε δύναμη εκείνα τα σκοτεινά ξωτικά για να πολεμήσει εναντίον τους. Ήδη σκεφτόταν πόσο είχε πληγωθεί ο ίδιος και οι φίλοι του στο Μεγάλο Ξέφωτο... Δεν το έλεγε σε κανέναν όμως αυτό, προσπαθούσε να φαίνεται δυνατός για όλους.

Μπήκε στο σπίτι και βρήκε τους γονείς του να κάθονται στο σαλόνι. Η μητέρα του τον κοίταξε δακρυσμένη, ενώ ο πατέρας του με θλιμμένη έκφραση είχε τυλίξει παρηγορητικά το χέρι του γύρω από τους ώμους της.

«Καλώς τον. Έλα, θέλαμε να σου μιλήσουμε.» του είπε ο πατέρας του.

Ο Ιάσονας πλησίασε αργά.

«Μαμά; Μπαμπά; Τι συμβαίνει;» ρώτησε, ενώ είχε ήδη ένα προαίσθημα σχετικά με τι ήθελαν να του πουν...

«Κάθισε, παιδί μου.» του είπε ο Φαίδωνας δείχνοντας του την πολυθρόνα δίπλα από τον καναπέ στον οποίο κάθονταν εκείνοι. Ο γιος τους κάθισε και τους κοίταξε με αγωνία.

«Υπάρχει κάτι που πρέπει να μάθεις. Κάτι το οποίο σου έχουμε κρύψει για χρόνια...» Δίστασε να συνεχίσει.

«Περιμέναμε να ενηλικιωθείς για να στο πούμε, όμως... έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα πρέπει να μάθεις την αλήθεια, για να πάψεις επιτέλους να αναρωτιέσαι για τον εαυτό σου.» συνέχισε η Ευτυχία σκουπίζοντας τα μάτια της με ένα χαρτομάντιλο.

«Πείτε το μια κι έξω.» τους είπε. Τον κοίταξαν και οι δύο με θλίψη και έπειτα, η μητέρα του είπε:

«Είσαι υιοθετημένος, Ιάσονα...» και νέα δάκρυα κύλησαν.

Ο Ιάσονας κοίταξε το κενό. Να λοιπόν που το προαίσθημα του έβγαινε αληθινό. Για κάποιο λόγο το ήξερε, το είχε υποψιαστεί προσπαθώντας να εξηγήσει από πού πήρε όλες αυτές τις δυνάμεις, αφού δεν είχε βρει απαντήσεις μέχρι τώρα σχετικά με αυτό. Όμως, τώρα που το μάθαινε, που άκουγε από τα χείλη της μητέρας του ότι δεν ήταν γιος της και γιος του Φαίδωνα... ότι όλη του η ζωή ήταν ένα ψέμα... δεν ήταν καθόλου προετοιμασμένος για αυτό.

Τότε παρατήρησε ότι η Ευτυχία κρατούσε και κάτι άλλο στα χέρια της εκτός από το χαρτομάντιλο. Ήταν ένα μπεζ βελούδινο πουγκί, το οποίο άνοιξε και του έδωσε αυτά που είχε μέσα λέγοντας: