Μαγικός, Βιβλίο 1 #SCBC2024

Κεφάλαιο 52: Προδότρια

Προσοχή!! Παρακάτω θα δείτε μερικές ελαφρώς σκληρές εικόνες σε περιγραφές. Διαβάζετε με δική σας ευθύνη!!

*******************************

Μέσα σε όλο το χάος της μάχης στη Σκοτεινή Διάσταση, ο Ιάσονας εκτόξευε συνεχώς Πράσινη Μαγεία απ' το σπαθί του και έκοβε εχθρούς στο πέρασμα του. Όταν σκότωσε τον πρώτο εχθρό, όταν τον είδε να γίνεται στάχτη μπροστά στα μάτια του, έμεινε στήλη άλατος για λίγο. Κοίταξε το σπαθί του.

«Ώστε έτσι είναι να αφαιρείς μια ζωή, Ντέριε...» είπε. Η απάντηση ήρθε μέσα απ' το σπαθί:

«Ναι... Έτσι είναι. Ποτέ δεν ξεχνάς τον πρώτο σου φόνο. Όμως τώρα έχουμε πόλεμο, μικρέ, και το να σκοτώνεις για να σώσεις τον Κόσμο δεν είναι αμαρτία. Για αυτό συγκεντρώσου και πάμε να σώσουμε το κορίτσι σου!»

Γύρω του έβλεπε αίμα, στάχτη και θάνατο, όπως ακριβώς στα όνειρα του. Να λοιπόν, που έγιναν όλα όπως τα πρόβλεψε. Ουρλιαχτά άκουγε παντού, συμμάχων και εχθρών. Πλέον δεν χωρούσε αμφιβολία, ήταν όντως προφήτης! Μόνο δύο γεγονότα έμεναν να συμβούν, δυο γεγονότα τα οποία δεν ήθελε με τίποτα, ήξερε όμως πως ήταν αναπόφευκτα.

Συνέχισε να πολεμά ενάντια στους Σκοτεινούς, με μαγεία και σπαθί, να τραυματίζει και να σκοτώνει, αναζητώντας μονάχα ένα άτομο. Την Ιφιγένεια. Ήξερε πως θα βρισκόταν κάπου ανάμεσα τους και θα γιάτρευε τους εχθρούς, και ο μοναδικός του σκοπός ήταν να τη βρει και να τη σώσει.

Πού είσαι, Ιφιγένεια; αναρωτιόταν καθώς συνέχιζε να μάχεται. Θα σε βρω και θα σε σώσω, δεν με νοιάζουν οι συνέπειες... Ας τιμωρηθώ για ανυπακοή. Θέλω να είμαι εγώ ο ίδιος που θα σε πάρω στην αγκαλιά μου και θα σε οδηγήσω στην ασφάλεια...

Στα δεξιά του έβλεπε την Ηλέκτρα, που με τον ηλεκτρισμό που έβγαζε από τα χέρια της, αμυνόταν και επιτιθόταν ενάντια στην Κόκκινη Μαγεία των εχθρών, πετυχαίνοντας πολλούς από αυτούς. Η δύναμη της ήταν πραγματικά αξιοθαύμαστη. Στα αριστερά και σε αρκετά μέτρα απόσταση, μπορούσε να διακρίνει τον Σωκράτη, να πολεμά ενάντια σε πολλούς εχθρούς ταυτόχρονα, ενώ η πράσινη λάμψη ισχυρή έβγαινε από το σώμα και το όπλο του, όπως και από τον ίδιο. Ξωτικά, Μάγοι και Άνθρωποι πολεμούσαν παντού σαν ένα, ο καθένας με τις δικές του, ξεχωριστές ικανότητες.

Η Ιφιγένεια έτρεχε μέσα στη μάχη ακολουθώντας τον Ωρίωνα, ο οποίος της έδειχνε με το χέρι του τραυματισμένα Σκοτεινά Ξωτικά, τα οποία θεράπευε όσο πιο γρήγορα μπορούσε για να πάει στον επόμενο. Ο Τέταρτος Λοχαγός φρόντιζε να μην τη χάνει από τα μάτια του, ενώ συγχρόνως τον έβλεπε να πολεμάει με το σπαθί και την Κόκκινη Ενέργεια του. Δεν άντεχε να τον βλέπει να σφάζει και να τραυματίζει τους δικούς της, όμως έλεγε μέσα της πως αυτό ήταν το καθήκον του και ότι όπως η ίδια, και σύμφωνα με όσα της είχε πει και η Ροζαλία, δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Ο κακός της υπόθεσης ήταν μόνο ο Άνθιμος, εκείνος είχε εκμεταλλευτεί εκείνες τις χαμένες ψυχές και τους έπεισε ή τους ανάγκασε να τον ακολουθήσουν. Ακόμα κι αν το έκαναν με τη θέληση τους, ήταν επειδή δεν είχαν άλλη επιλογή, και η ανυπακοή από εκεί και πέρα στις διαταγές του είχε ως συνέπεια το θάνατο.