Luscious Man Series 2: Jian Cyrus Salazar

WAKAS

I've been in the dark when she left me.

Gustong-gusto ko siyang puntahan at patahanin nang araw na 'yon. Gusto ko siyang yakapin at aluin para hindi na siya umiyak. Gusto kong humingi ng tawad sa masasakit na salitang nasabi ko. Gusto kong humingi ng tawas sa lahat ng nagawa ko sa kaniya nang araw na 'yon.

I know she was hurt. I know she was in pain. But what did I do? I judged her. I made her down.

Oo at nasaktan ako sa nalaman ko, pero hindi ko napigilan ang sarili kong magsalita ng masakit at magduda. I saw videos . . . a proof that she cheated on me and she's carrying that fvcking man's child.

Nagpaimbestiga ako. Para maliwanagan. But then I was late. Nalaman kong na-hospital siya at naging kritikal ang lagay ng bata . . . and she lost it. I lost it.

I lost everything I have with her . . .

"Sir, please, let men in. I-I'm her boyfriend. J-Just please, I want to see her. I want to know how she is." I begged. I begged on bended knees as I look at her father, looking at me with no mercy in his eyes.

I got intimidated and scared. I never felt this one before. But I'm scared he'll judge me for what I did to his daughter. I saw how he clenched his fist, ready to beat me up, but he stopped himself.

"Hinding-hindi kita hahayaang makita ang anak ko," mariin niyang sambit na nagpahina sa akin. "Nalaman kong ipinagtabuyan mo siya kaya nangyari ito sa kaniya. Bakit? Nagdududa ka? Na hindi ikaw ang ama ng batang dinadala ng anak ko?! Tang *na ka, kung gano'n! Binuntis mo ang anak at ngayon pinagdududuhan mo siya dahil lang sa isang salitang hindi mo alam kung totoo?! Sa isang taong hindi mo alam kung ano talaga ang pakay sa 'yo?!" mariin niyang sigaw sa akin. I know where his wrath coming from. It's his daughter's sake and heart I broke.

"I-I know I've been a jerk, sir. But please, hayaan ninyo po akong ituwid—" he cut me off.

"Wala kang itutuwid dahil hindi na kita hahayaang makalapit sa anak ko!" Then he walked away, slamming the door in front of me.

Mas lalo akong nanghina at napaupo sa sahig. Ramdam ko ang dismayadong tingin sa akin ng kaibigan ni Hermione. Wala na akong pakialam ngayon kung pagtinginan man ako ng mga tao ngayon.

I looked up and realized . . . I am crying. Because of her.

Kahit pa maghapon-magdamag akong naroon ay hindi ako hinayaan ng tatay ni Hermione na makita ito. Then I heard her wailing like a scared and desperate woman. It hurts me. It feels like someone is punching my heart with an iron fist.

Nanatili ako roon pero wala pa ring nangyayari kahit ilang araw na. Tinawagan ako ni mommy at pinapauwi para makaligo at makapagpahinga man lang. She knew. She heard about what happened and she was fuming mad at me.

I sighed and stood up. Tumingin ako sa pintuang nakasara. Huminga ulit ako ng malalim bago nagpasyang umalis.

"I will come back, babe." I whispered and walked away.

Na sana ay hindi ko na lamang ginawa. Dahil nang bumalik ako sa hospital ay wala na sila roon.

"N-Nurse," tawag ko sa nurse na lumabas matapos linisin ang kuwarto. "Nasaan ang pasyente rito?"

Hindi ako p'wedeng magkamali ng kuwartong pinuntahan. Ilang araw aki rito at hindi ko makakalimutan ang numero ng kuwarto.

"Ah, na-discharge na po. Pero ang sabi ay ililipat ng hospital ang pasyente." anang nurse.

"Saan daw ililipat?" napalunok ako at hindi na alam ang gagawin nang malamang wala na sila rito.

Umiling ito, "hindi ko ho alam, sir. Mabuti pa po na kontakin niyo ang kamag-anak ng pasyente para po malaman niyo." anito na tinanguan ko. "Excuse me, sir."