●Küfür vardır.●
Hazırladığım eşyaları elime alıp dışarı çıkarken onlar ile merdivenlerde karşılaştık.
"İyi misin? Bir yerine bir şey olmadı değil mi?"
Bu daha demin sinirden bana bağırmıyor muydu?
"Ver biz taşırız."
İşime gelirdi.
Aklıma gelen şeyle durdum. Her şey o kadar ani olmuştu ki isimlerini bile bilmiyordum!
"Artık diyorum..." dedim ve en büyük olan kişinin yanına gittim. Yarı boyundaydım neredeyse!
Bu niye bu kadar uzun!
"...hikaye anlatmak yerine adınızı mı söyleseniz?"
Diğerlerinin de aklına yeni gelmiş gibi merdivenlerin ortasında durdular ve kendilerini tanıttılar.
Hmm anladığım kadarıyla sinirli olanın adı Emre, en büyük olanın adı Yağız, sessiz olanın adı Kaan, gözlüklünün Ateş ve ara sıra bana tuhaf tuhaf bakanın ise Deniz.
Tamam tanışma tamamlandı!
"Peki o zaman gidebiliriz!"
Neşeli sesim ile hepsi şaşkınlıkla bana baktı.
Niye bu kadar şaşırdılar ki?
Pamuk gibi insanım oysaki~
Merdivenlerden inip arabaya doğru giderken sakindim. En azından öyle olduğumu düşünüyordum. Sonuçta beş erkekle aynı evde kalacağım için kendimi kaybedeceğim çok an olacaktı...
Hala organ mafyası şüphesiyle baktığım mükemmel abilerim! ile hastaneye gitmiş ve test için kan vermiştim. Sonuçlar bir kaç haftaya çıkacaktı- ki zerre umurumda değildi.
Şimdi ise aynı onlar gibi kocaman ve 'maşallah'ı olan bir eve gelmiştik.
Ve şuan onunla bakışıyordum.
Yani aynayla, ancak bu aynanın bir farkı vardı; bana başka bir evrendeki geleceğimi gösteriyordu, çünkü bu ayna; yirmi iki yıldır abileri ile yaşayan, aile ne demek bilen ve kimseyi kaybetmemiş biriydi.
Bunu görmek için bile böbreğimi verebilirdim.
Sorun şu ki o da bana hayranlıkla bakıyordu. Gerçekten bana hayran olmuş gibi bakıyordu. Ama sebebi neydi ki? Belki onun için böbreğimi verecek olmam?
Yirmi iki yıldır kayıp ikizi olmam?
Herneyse!
"Merhaba, ben Alaz."
Heyecanla gözlerini bana odakladı ve hızlıca konuştu.
"Bende Atlas. Memnun oldum. Nasılsın? Şaşırmış olmalısın. Sonuçta kapına gelen beş öküz bir anda bizim kardeşimizsin, bizimle gel demiş. Ah, cidden biraz daha anlayışlı davranamaz mıydınız?"
Gülmemle bana bakmış ve o da gülmüştü.
Tamam, kabul bu biraz daha iyi. En azından sadece beş korkutucu erkekle olmayacağım.
"Gel seni odana götüreyim. Abi şunları da bana verin."
Valizlerden biri bende biri onda merdivenlerden çıktık ve yanyana olan iki kapının önüne kadar onu takip ettim.
"Soldaki benim, sağdaki senin odan, yerleşmene yardımcı olabilirim istersen."
"Olur."
Dalgınlıkla dediğim şeyin farkına bir süre sonra varırken şimdilik boşverdim.
