Yazardan
Merdivenlerin dibinde duran Atlas göğsünü tutmuş ve nefes alamıyor gibi öne doğru eğilmişti.
İyi olmadığı kesindi ve Alaz'da dahil herkes ne olduğunu anlamıştı.
"Atlas."
Ateş ve Kaan'dan önce hatta onlar daha herkes etmeden Atlas'ın yanına ulaşan Alaz, Atlas'ın kolundan tutmuştu.
"Sakin ol."
Ateş ile Kaan sözsüz bir konuşmadan sonra Kaan koşarak merdivenlere yönelmiş ve gözden kaybolmuştu.
Ateş'in odasındaki ilacı alıp hızlıca geri dönmesi gerekiyordu.
Nefes darlığı ve göğüs ağrısı yüzünden hiç de iyi olmayan Atlas, Alaz'a yaslanırken Alaz bunu hiç sorun etmedi.
"Sakin ol ve nefes alıp ver. Yavaşça."
Atlas, normalden daha ılımlı konuşan Alaz'a şaşırsa da şuan bunu dert edecek bir durumda değildi.
Nefes darlığı yüzünden titreyen bedeninin titremesi biraz daha dururken Alaz'ın dediği gibi yavaşça nefes alıp veriyordu.
Öncesine göre biraz daha sakindi.
Ateş bu manzarayı şaşkınlıkla izlese de şimdilik bunu bir kenara bıraktı.
İlaç gelene kadar yapabileceği bir şey yoktu. Ara sıra Atlas'ın böyle atakları olabiliyordu ama son zamanlarda hiç böyle olmamıştı. Olsa bile hemen ilacını almıştı ama anlaşılan bunu son anda fark ettiği için yapabileceği bir şey kalmamıştı.
"Atlas, otur istersen."
Normalde böyle olduğunda oturur ya da yatıp dinlenirdi.
Olduğu yere yani merdivenlerin dibine oturan Atlas ile Alaz'da yanına oturmuştu.
Normalde her zaman sert ve mesafeli davranıp ne düşündüğünü belli etmeyen Alaz, şuan açıkça Atlas için endişelendiğini gösteriyordu.
Bu bakışlarından bile belliydi ama bakışlarında başka bir duygu daha vardı, orada olmaması gereken bir duygu.
Suçluluk.
Kaan koşarak ilacı getirene kadar Atlas merdivene ve Alaz'a yaslanarak sakinleşmeye çalıştı ve Ateş'te iki kardeşini izledi.
Atlas ilacını aldıktan sonra biraz daha iyiydi ama yorgundu.Bu yüzden onu az önce Alaz'ın yattığı yere yatırdılar.
Eğer durumu biraz daha kötüleşirse hastaneye yatacaktı..
Bu yüzden suçlu hissediyordu Alaz ama bunu geri plana attı.
"Neyse, ben odama çıkıyorum."
Üstünkörü cümlesinden sonra merdivenlere yöneldi ve ne kadar başı dönüp yere yıkılacak gibi hissetse de odasına ulaşmayı başardı.
Alaz'dan...
Bana dayanıp nefes almaya çalışırken çok tuhaf hissetmiştim.
O kadar ilginçti ki neredeyse ona sarılıp...
Hayır, sadece hasta ve böbreğimi veremeyeceğim ama bunu söylemediğim için üzgünüm.
Tamamen insani bir duygu.
Aslında bana yaslanınca mutlu oldum ama bu anlamsız bir mutluluk.
Ayrıca bir an olsun normal ikizler gibi göründüğümüz sayılı anlardan olduğu için daha uzun sürmesini istedim.
Ve belkide artık bunu söylemeliyim.
Alacağım tepkiler yada tavırlar Atlas'ın sağlığından daha önemli değil.
