BENEKLİ

1. Bölüm: Acı

İyi okumalar...

10/01/23

🍁🍁

Lena'dan:

61 gün. 7 saat. Dünyam bu günden sonra karanlığa bürünmüştü. Güneşli günlerim buz kalıplarına dönüşmüştü. Anne ve babamı kaybetmem üzerinden geçen zaman ve yalnızlığa merhaba demem üzerinden geçen soğuk günler.
Hayat acımasızlığını ailemi ve henüz doğmamış kız kardeşimi alarak görünmüştü yüzüme.Annemi, babamı ve anne karnındaki kız kardeşimi o kazada kaybetmiştim. Peki ya ben? Neden yaşıyorum ki? Onlar ölmüş iken neden ben yaşıyordum. Yaratan beni ve yüzümdeki bu yarayı bu dünyada bırakmıştı.

Düşüncelerimi bölen kişi Aslı hanımım sesi olmuştu.

" Lena'cım iki ay oldu güzelim. İki aydır konuşmuyorsun, tek yaptığın bu evde oturmak. Dışarı da çıkmıyorsun, ya ailenin mezarına gidiyorsun ya da sahile. Böyle yapamazsın kendine Lena! Devam etmen gereken bir eğitim hayatın var. Hayat bazen sevdiklerimizi alabilir ama çok küçüksün güzelim. Bak her şey hazır, onay vermen yeterli. Ha ne dersin? Okula gider misin?"

Duygudan uzak olan gözlerimi gözlerine diktim psikiyatri doktorumun.
Kazanın yaşanması sonucu ailemin ölüm haberi ile birlikte İçimden hiç bir şey yapmak gelmiyor du, yemek yemek istemiyor insanlar ile iletişim kurmak istemiyordum. Doğrusu şu ki ben bu evden çıkmak istemiyorum, ailemi tek başıma toprağa verirken aslı hanım yanımdaydı. Hastane doktorları kendime zarar vermeden korkup aramışlar dı ve o günden beridir peşimi bırakmıyor du.

"Lena?"

Kafamı sallayarak onayladım onu. Gidecektim o okula ailem için devam edecektim. Yerine getirmem gereken sözlerim vardı.Aslı hanım parlayan gözler ile bana baktı.

"Kayıt işlemlerini devam ettireceğim o zaman, zaten okul durumunu biliyor. Bu konuda hassas olacaklarından emin olabilirsin. Herşeyi ben halledeceğim."

Sadece başım ile onaylıyordum onu.
Aslı hanım ayağa kalkarak bana baktı.

"Ben şimdi gidiyorum, eksik bir şey varmı onlara bakayım. Görüşürüz."

Kapıyı kapatması ile yalnızlığım geri gelmişti. Gözlerim evin her bir yerinde gezindi uzun uzun. Bakışlarım üzerinde oturduğum koltuğa kaydı, babam ile her maç sezonu burda oturur çığlık çığlığa maç izlerdik, bazen ben derslerim yüzünden katılamaz rahatsız olduğumu iddia ederek baskın yapar sonuçları öğrenirdim.

~~

"Ya baba ders çalışıyorum ama sen sürekli bağırıyorsun olmaz ki bu böyle. Geleceğin mimarına bu yapılır mı ya?"

Babam gülerek bana bakarak yanına oturmamı istedi.

"Mimar hanım kusuruma bakmayın affınıza sığınıyorum ama 3-0 yenmek bunu gerektiriyor."

Babama hızla bakıp

"Vallaha mı,yendik mi?"

"Yendik tabi Aslanım acımadı çaktı üst üste."

Babam ile ayağa kalkıp bağırmaya başladık

"Ağlama Fener ağlama"

Annem elini beline atarak karşımıza ayıplar bir şekilde bakarken babam annemi de kolunun altına almıştı.

"Lena hanım az önce ders çalışamıyorum diye ağlıyordunuz Şimdi ise futbol galibiyet sevinci yaşıyorsunuz. Açıklama bekliyoruz tüm ev halkı olarak."

Babam araya girerek

"Karışma sen benim prensesime bakayım. Hem akşama kutlama yapacağız, tatlılar benden."