Geçirdikleri kaza ile hayatı değişen Lena'nın hayattan ümidini kestiği anda hayatta olduğunu öğrendiği kardeşi ile başlar herşey. Aşk, zorluk ve mücadelenin olduğu bir hayata yelken açar...
• Okurların birbirlerine karşı Hakaret, küfür vb tarzında...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aldığım bilet ile beklemeye başladım, uçağın kalkmasına kalan bir buçuk saat ile Aren Gece'ye yemeğini yediriyordum. Aslı ablayı aramış bir süre olmayacağımı anlatarak geldiğimde daha detaylı konuşma adına söz vermiştim.
Aren önündeki makarnayı yemeye çalışırken yanımdaki sandalyenin çekilmesi ile kaşlarımı çatarak çekene baktım, Barlas nefes nefese kalmış bir şekilde yanıma otururken heyecanlanan Aren'in yanağına öpücük kondurup bana döndü.
" Konuşmamız lazım." Kalkacağım sırada kolumu tutması ile sertçe geri çektim. " Bizim seninle konuşacak hiç bir şeyimiz kalmadı Barlas Yıldırım!" Yüzünü sıvazlayarak Aren'e baktı.
" Ben, senin Engin Yılmaz'ın kızı olduğunu daha önce biliyordum Lena." Şaşkınlığım kendini belli ederken kasılan bedenim ile geri oturdum. " Allah'ım ben neyin içine düştüm böyle? Ya ben sana güvendim be güvendim, sen bunu oyun mu sanıyorsun? Benim nasıl yıkılacağımı hiç mi düşünmedin?"
Sıktığım ceneme bakıp başını yere eğdi. " Kolay mı sanıyorsun Lena? Sen olsan bu kadar kolay söyleyebilir miydin? Ben sen mutlu ol diye elimden gelen her şeyi yaptım, Allah şahidim ya yine yaparım hep de yaparım."
Başımı iki yana sallayarak Aren'e baktım, üzgün suratı ile bize bakarken gözleri dolmuştu. " Git burdan Barlas, daha fazla konuşma ve git. Altı ay önce nasıl gittiysen şimdi git." Üzerine ki gömleğin bir düğmesini açarak derin bir nefes aldı.
" Gitme Lena, benim yaptığım hatayı yaparak bizi yarım bırakma. Biz artık başkaları tarafından hasar görmeyelim ne olur, beni yokluğunla sınama..." Başımı iki yana sallayarak tebessüm ettim.
" Sen de bizi yokluğunla sınamadın mı Barlas..."
•
Dört saatlik uçuştan sonra anons sesi ile yavaşça ayaklanmaya başlamıştık, Aren Gece'nin küçük çantasını alarak valizleri alarak çıkışa yürümeye başladım. Kapıda gördüğüm Alp ile adımlarım yavaşladı, Aren Gece ise gördüğü her şeye hayranlıkla bakarken elimi sıkı sıkı tutuyor du.
Alp'in adımları bana yönelirken arkasındaki kadın ile göz göze geldik, yüzündeki tebessüm ile sıkıca sarıldı Alp. " Kardeşim... Hoş geldin." Aren kendisi ile konuşmaya çalışan Ava'ya hayran hayran bakarak gülüyor du. Ellerim Alp'i sararken tebessüm ettim. " Hoş buldum... Abi" gerilen bedeni ile kolu sıkılaştı.
" Hadi evimize gidelim." Başımı sallayarak Ava'ya selam verdim ve Aren Gece'yi de tutarak Alp'in arabasına yürümeye başladık.
Kısa süren yolculuğun ardından güzel bir sitede duran araba ile etrafı izlemeye başladım, kesinlikle Türkiye ile arasında uçurumlar vardı. Hâlbuki benim yurdum en güzeli idi bugüne kadar...
Eşyaları tek tek içeri alırken Ava Aren Gece ile ilgileniyordu, şişmeye başlayan karnı ile çok tatlı bir kadındı. Alp biten eşyalar ile elini omuzuma atarak koltuğa oturmamı sağladı.
