Geçirdikleri kaza ile hayatı değişen Lena'nın hayattan ümidini kestiği anda hayatta olduğunu öğrendiği kardeşi ile başlar herşey. Aşk, zorluk ve mücadelenin olduğu bir hayata yelken açar...
• Okurların birbirlerine karşı Hakaret, küfür vb tarzında...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
K
ucağımda uyuya kalan minik kardeşime baktım, huzurlu uykusunda yatarken izlemek çok güzeldi. O bana iyi geliyor du.
Aren Gece, kardeşime verdiğim ikinci ismi buydu. Bugün yeni kimliği çıkmış ve evimize gelmişti. Kapısı aylardır kilitli olan odasını açmış temizletmiştim, anne ve babamın fotoğrafları ile süslenmiş odaya bugün ilk defa geliyor du.
Amcam olacak adam avukat yollayarak anlaşma istese de göz yumacak değildim. Bir ay sonra üniversite sınavına girecek ve en iyi okulu kazanacaktım.
O günden sonra aslı ablanın ne telefonlarını açmış ne de konuşmuştum. Sadece kardeşim ile ilgileniyordum, tedavisi dolayısıyla günlerim hastane, şirket ve okul arasında gidiyor du. İrem'in annesinin önerdiği bir abla ile konuşmuş ben yokken aren gece ile ilgilenecekti.
Şimdi ise Aren'i yatağına yatırıp Hatice ablaya baktım. Elimdeki kağıdı ona uzatarak gece'yi işaret ettim.
" Gece şimdi uyanmaz abla, mamasını yedi altı da temiz. Uyandığında aç olur o, mamasını verdikten sonra gazını alırsın. Zaten saat 19:00 da eve gelirim hemen."
Hatice abla tebessüm ederek başını salladı
"O iş bende gülüm, çok çocuk baktım ben, Aren Gece bebek bana emanet sen merak etme."
Tebessüm edip aşağıya inmeye başladım, elimdeki şapkayı başıma geçirerek dışarı adımladım. Gelen taksiye hızla binip şirketin adını verdim.
20 dakika sonra duran araba ile parayı ödeyerek hızla inip şirkete yürümeye başladım. Asansöre binerek aynadan kendime bakıyordum, burda çoğu kişi giyiniş tarzımı tuhaf bulsalar da rahattım bir kere. Süslenmek içimden gelmiyor du.
Odama girip Barlas Bey'in dün istediği alıp odasına adımladım, kapısını çalıp onayını aldıktan sonra odasına girdim. Başını belgelere gömerek çalışıyor du, başını kaldırıp beni görünce tebessüm edip önündeki koltuğu işaret etti.
"Otursana."
Dediğini yaparak yavaş bir şekilde koltuğa oturdum, dosyaları uzatarak beklemeye başladım. Elini saçlarına atıp karıştırarak bana baktı.
"Bunlar son işler desene Lena?"
Başımı sallayarak onayladım kendisini, son haftaya girmiştik ve ben artık bu şirkete gelmeyecektim.
"Seninle gelecekte tekrar iş yapmak isterim. Duydum ki kardeşin yaşıyormuş, inan çok sevindim adına, hayatını yoluna koymak için çabalıyor olman gururlandırıcı. Konuşmak için gittiğin terapi senin için tam destek."
Konuşmak için terapi kurslarına gittiğim doğruydu, ama bunu o nereden biliyordu ki. Bu aralar yaklaşımı çok fazlaydı ve ben bunu yanlış yorumlamak istemiyordum. Ekranı açarak sorumu yazdım.
