Geçirdikleri kaza ile hayatı değişen Lena'nın hayattan ümidini kestiği anda hayatta olduğunu öğrendiği kardeşi ile başlar herşey. Aşk, zorluk ve mücadelenin olduğu bir hayata yelken açar...
• Okurların birbirlerine karşı Hakaret, küfür vb tarzında...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bomba bir bölüm ile karşınızdayım, bu bölüm ortalık fazlası ile karışacak haberiniz olsun. Bana küfür etmeyin olur mu 😀😹🙏 🍁 " Lena'm." Bakışlarımı yerden kaldırıp sinirle yüzüne baktım " Sen... Sen hangi yüzle geliyorsun buraya? Yine mi kandırarak terk edeceksin?" Aslı ablanın teması ile birlikte ona doğru döndüm. " Bak abla gördün mü, nasıl hiç bir şey olmamış gibi karşıma çıkıyor."
Emir abi de yanıma gelerek elimi tuttu. " Kardeşim. Gel bir konuşalım, bak bu böyle olmaz." Oflayarak dolan gözlerimi kapatıp arkama döndüm, yüzümü avuçlarımın arasına alarak sıvazlamaya başladım.
°
Bana bakan kahve gözlerine bakıyordum dik dik, o ise üzgün gözlerle bana bakıyordu. " O gün... Ben gerçekten gidecektim iş için, bu çok önceden ayarlanmış bir toplantıydı. Bir gün şirkette iken bir telefon geldi, ya hayatından çıkıp giderdim ya da... Ya da siz benden giderdiniz. Takmadım ilklerde, ama daha sonra senin ve Aren Gece'nin birlikte yaptıklarınız, ben ve sana ait fotoğraflar, evde ki çalışan Hatice abla'ya kadar tüm bilgiler ve fotoğraflar bana yollandı. Polisi arayarak sizi güvenli bir yere götürmeyi düşünüyordum, defalarca özür dilemem ise başımıza gelen şeyler içindi. Polise gideceğim günün sabahı kapımda senin fotoğrafının tam kalp kısmında kanlı bir bıçak... Aren Gece'nin ise yüzü kanlı görünüyordu. Açıkça belliydi mesaj, o gün ayarladım herşeyi uçağa bindim diyerek sizden uzaklaşacaktım ve bir kaç gün sonra ise kaza yaptığıma dair haber gelecekti. O uçağa binmiş olsaydım eğer... Ben gerçekten ölmüş olacaktım sevgilim. Ama şimdi yaşıyorum, ben aylardır nefes almadan yaşıyorum."
Anlatılanlar bedenimde şok etkisi yaratmış gibi titrememe sebep oldu. Öldüğünü sandığım, ama aslında yaşayan sevgilim o gün gerçekten o uçağa binmiş olsaydı, benden gerçekten gitmiş olacaktı. Peki bu muydu? Onu benden, bizi bizden ayıran sebep bu muydu?
" Kaldıramıyorum. Beynim, aklım, dengem altüst oldu. Acı içinde geçen altı ayım, göz yaşlarım ve yüreğimde ki o acı... Abartıyor muyum? Hiç sanmıyorum."
Oturduğum sandalyeden kalkarak balkonun demirlerine tutundum, konuşmak için arkamı döndüğüm an kapıda gülerek Barlas'a bakan Aren Gece'yi gördüm.
" Babaa" Aren'e dolu gözlerle sarılması ile başım dönmeye başlamıştı, tutunmak için demirden destek alacağım an emir abi sıkıca elimi tutup yerime oturttu.
" Aren'im, canım." Barlas'ın sesi ile bakışlarım onlara döndü, Aren minik kollarını sıkıca boynuna sarmış yanaklarını öpüyordu. Onların bu hâline hıçkırıklarım ile ağlarken Aren'in bakışları bana kaymıştı.
" Baba, anne?" Barlas'ın dolu gözleri bana döndüğü an akmaya başlamıştı. Başımı iki yana sallayarak tebessüm ettim. " Yarım bıraktın bizi." Gözlerini sıkıca yumup başını salladı. " Aptallık ettim."
Saatler Aren Gece'nin Barlas'ı öpüp eğlenmesi ile geçerken aslı abla ve emir abi çoktan gitmişlerdi. Ben ise bir köşede oturmuş sessizce onları izliyordum.
