Geçirdikleri kaza ile hayatı değişen Lena'nın hayattan ümidini kestiği anda hayatta olduğunu öğrendiği kardeşi ile başlar herşey. Aşk, zorluk ve mücadelenin olduğu bir hayata yelken açar...
• Okurların birbirlerine karşı Hakaret, küfür vb tarzında...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir haftadır evden çıkmamış olmam aslı hanım dışında kimsenin umrunda olmamıştı.Aslı hanım sürekli yanıma gelerek okulda yapacaklarım hakkında bilgi veriyor, kendimi kasmamam gerektiğini anlatıyor du. Hiç bir şeyin umrumda olmadığını bildiği hâlde!
Kapının çalması ile yerimden kalkıp açmak için adımladım.Aslı hanım elindeki poşetler ile sabahın altısında kapıma dayanmıştı resmen.
"Bak bunlar okul eşyaların,Bu torbada da çantan var ha bide şu telefon senin içinde numaram ve adresim kayıtlı gelmediğin için bilmemen normal telefonu hemen red etme, senin eski telefonun yaşayan bir ölüden farksız."
Telefonu geri verip kafamı iki yana salladım. Kimseden bir şey istemiyordum.
"Lena güzelim al şunu ilerde ödersin borcunu hadi ablacım."
Babamdan kalan paraları harcamak istemiyordum, onların gidişini tamamen kabullenmiş gibi olurdu bu... Ailem her zaman birikim yaparlardı hem kendime özel hesabım hemde aile ortak hesabı.
Hesaptan çektiğim zaman parasını ödeyecektim bu eşyaların. O yüzden başımı sallayarak aldım eşyaları ve odama hazırlamaya çıktım.
Üzerimi giyinmem ile şapka da katarak alt kata inmeye başladım, kahvaltı hazırlamış bir şekilde beni bekleyen Aslı hanım ile gözlerimi devirdim. Neden sürekli bir şey yedirmeye çalışıyordu bu kadın?
"Devirme o gözleri Lena hanım. Kahvaltı yapman gerekiyor git gide zayıfladın ve ilaçlarını alman gerekiyor. Hadi."
Omuz silkip masaya oturdum iki zeytin ve bı kaç dilim peynir yeyip kalkmıştım. Bu kadarı bile fazlaydı, çantayı alarak dış kapıya yürümeye başlamam ile aslı hanımın arkamdan söylendiğini duyabiliyordum.
"Lena ilaçlarını almadın al şunları."
Elindeki su ve ilacı alıp kafama diktim. Ve beklemeye başladım.Bazen neden bu kadar çok benimle ilgilendiğini merak ediyordum.
" Yeni okulunda arkadaş edinmek senin için iyi olur aslında. Sosyalleşmen gerekiyor."
Ciddi misin der gibi yüzüne baktım, ne benim insanlar ile iletişim kurmaya hevesim ne de onların benimle konuşmaya cesareti vardı.
"Bakma öyle. Yüzündeki yaraya rağmen çok güzelsin, hem sen kalbini sevecek olan insanlar ile takıl."
Bir şey dememistim, arabaya binmemiz ile yol boyunca ikimiz de susmuştuk. Okul içine girmemiz ile gerilmiştim, birbirine sarılan arkadaşlar, maç oynayan erkekler ve onlara tezahürat yapan CİCİ kızlar!!
Arabadan inerek aslı hanımın yanında yürümeye başladım. Beni gören bir kaç göz şaşırıp baksada bazıları korkarak önüne dönüyor du. Hah mükemmel! Şimdiden başlamıştık.
