Geçirdikleri kaza ile hayatı değişen Lena'nın hayattan ümidini kestiği anda hayatta olduğunu öğrendiği kardeşi ile başlar herşey. Aşk, zorluk ve mücadelenin olduğu bir hayata yelken açar...
• Okurların birbirlerine karşı Hakaret, küfür vb tarzında...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Donmuş bir şekilde duran Barlas'a tebessüm ederek arkada uyuklayan Aren Gece'ye baktım, onu öpmek planlarım arasında yoktu ama içimden gelmişti. Bu hissin verdiği şey tarif edilemezdi. " Bende arada böyle öpsem kızar mısın?" Gülerek başımı iki yana sallayıp Aren'i kucağıma aldım ve onunla birlikte arabadan indim, kapıyı açmaya çalışırken Barlas Aren'i kucağımdan alarak açmam için işaret yapmıştı.
" Ben hızla bir kaç parça eşya toparlayana kadar sen Aren Gece ile salonda otur istersen." Ayakkabılarını çıkartarak bana döndü, elindeki Aren Gece'ye kısa bir göz atıp" İyi iyi acele etme sen, biz küçük hanımla biraz birlikte sohpet ederiz." Rahatlamış bir şekilde başımı salladım. Onlar salona geçerken ben ise hızla yukarıya çıkmaya başladım, dolabımın üzerindeki valizi alarak kendi kıyafetlerimi ve genel bakım ihtiyaçlarımı koyarak geri kapattım, Aren Gece için geçenlerde aldığım minik valizi de alarak bez ve kıyafetlerini yerleştirdim, son olarakta Leyla ablanın sağdığı sütün kaplarını alarak dikkatle yerleştirdim. Hatice abla belirli günlerde İrem'lere gelerek yardım edecekti. Yavaş yavaş elimdeki çantalar ile inerken Barlas'ın sesi ile yerimde durdum.
" Aren gece hanım, sizcede pek nazlı değil misiniz? Bu huyunu ablandan almışsın güzelim. Ne o seninde hoşuna mı gidiyor nazlanmak, ne gülüyorsun kız? Bu kadar güzel olmak yormuyormu sizi? Sanırım sizin ailede genetik, babanız bile güzel. Hoş benim sadece annem güzeldi bizim evde, babamın bir maymundan farkı yoktu. Rüya... O da güzel bebekti aslında, annemde seviyordu onu ama neyse ne işte demi? Onlar geçmişte kaldılar, artık siz varsınız." Dolan gözlerimi silerek inmeye devam ettim, ayak sesimi duyan Barlas ayağa kalkıp yanıma adımladı.
" Sen neden beni çağırmıyorsun ki?" Çattığı kaşları ile Aren Gece'ye dönüp. " Ben demiştim inatçısınız diye." Aren gece yorgun bir şekilde tebessüm edip elini Barlas'ın yüzüne uzattı, Barlas yüzüne değen ellerle sakinleşmiş gibi tebessüm ederek arkasına döndü.
" Aren gece serinlesin diye üzerini açtım, geri giydir sen bende eşyaları arabaya yerleştireyim." Onay vermemi beklemeden hızla Aren'i dikkatle yerine koyup valizleri alıp yürümeye başladı, bende Aren Gece'ye kıyafetlerini giydirerek kucağıma aldım. Son kez evi kontrol ederek annemin ve babamında fotoğraflarını alarak çantama ekledim, Aren Gece ile çıktığım kapıyı kapatarak kilitlemeye başladım.
Barlas hızla yanıma gelip Aren Gece'yi kucağına alıp yürümeye başladı, mahalleden bir kaç kişi dönüp baksada hızla önlerine döndüler. " Sen geç arkaya, Aren Gece var kucağında nede olsa." Mantıklı gelen fikri ile arkaya geçip kemerimi bağlayarak kucağıma verdiği Aren Gece'nin yanağına öpücük bıraktım, o ise kendisinden beklemediğim bir şekilde sessiz bir şekilde tebessüm ediyordu. Normalde Aren Gece genzinden gelen gülücük ile tükürük salarak gülen bir melekti.
" Sen hasta mı oldun ablam, ben sana adam gibi bakamadım demi? Ama söz daha dikkatli olacağım." Barlas sürücü koltuğuna geçmiş bir şekilde bana döndü. " Hayatımda gördüğüm en güzel ve en iyi abla sensin Lena, bir anne edasıyla bakıyorsun Aren Gece'ye." Öyle miydi ki acaba? •
