BENEKLİ

(istenilen) Final²

Çok heyecanlıyım, BENEKLİ unutamadığım ve unutamayacağım o kitap. Bu bölümde Lena ölmemiş olsaydı ve o tedaviye gitmiş olsaydı neler olacaktı onları göreceksiniz.

Ay hadi keyifli okumalar dilerim BENEKLİ okurlarım.🥺🙊💝🫂

🍁

Elimdeki valizi de Barlas'a vermem ile koltukta kendi kendine oynayan Aren Gece'mi kucağıma alarak kapıları kilitleyerek evden çıktım. Barlas'ım valizleri yerleştirmiş beni bekliyor du.

"Güzelim kızımızı bana ver sen bugün çok yordun kendini."

Onun bu hâline tebessüm ederek Aren Gece'yi kucağımdan almasına izin verdim. Bedenim eski direncini kaybetmiş olsa da Barlas sayesinde pek sorun yaşamıyordum. Aren Gece'yi yerine yerleştirmiş bir şekilde kapısını kapatarak hızla yanıma gelip koluma girerek zayıflamış yanaklarıma öpücük kondurarak benim için açtığı kapı ile koltuğa oturmama yardım etti.

"Aşkım, rahat mısın sen öyle? İstersen Aren Gece için arkaya bıraktığım yastıklardan birini vereyim rahat et."

Onun telaşla konuşmasına tebessüm edip elini tutup öpücük kondurdum.

"Yakışıklı sevgilim, ben sizin olduğunuz her yerde çok rahatım. Hem lütfen oyalanmayalım artık insanlar bizi bekliyor mezarlıkta."

Kollarını teslim olmuş bir şekilde havaya kaldırarak arabayı çalıştırdı. Yol boyunca Aren Gece'nin cilveli bir şekilde baba demesi ve Barlas'ın her saniye durup onu öpmesi ile bitmişti sonunda. Hüzünlü gözlerim annem ve babamın içinde olduğu bu mezarlığa baktı uzunca. Onları çok özledim, ama onların yanına gitmek için dua eden Lena şimdi yaşamak için dua ediyordu.

"Güzelim bizimkiler mezarın başındalar, bizi bekliyorlar."

Başımı sallayarak kemerimi çözdüm ve arabadan indim, beyaz elbisem ve çiçekli bandajım ile Barlas'ın gözünde çok güzeldim.  Aren Gece yürümek istemiş Barlas'ın parmaklarımı sıkıca tutmuş diğer elini de tutmam için bana uzatmıştı.

"Anne tut."

Onun bu tatlı hâline tebessüm ederek karnımda varlığını henüz hissetmediğim minik yavrumu düşündüm. Acaba onu kucağıma almak nasip olur muydu? Veya bu hastalık ona zarar verir miydi?
Düşüncelerim ile sonunda ailemin yanına geldik, İrem sıkıca sarılmıştı bedenime.

"Canım kardeşim iyi misin?"

Onun yanağına öpücük kondurup başımı sallayarak aslı ablaya da sarıldım.

"Kızım biz duamızı okuduk. Bize emanet olduğunu da dualarımız arasında söyledik sen eşin ve kardeşin ile birlikte veda edip gelirsin Güzel kızım."

Mehmet amcanın sözleri ile başımı sallayarak teşekkür ettim ve onların gidişlerini izledim arkalarından.
Onlar benim ikinci ailemdi, Barlas ile el ele bir şekilde mezarın başında durduk. Aren Gece ise toprağa ekili olan çiçeklerle oynayarak gülüyor du.

"Bugün biz uzun bir yolculuğa çıkacağız anne, ama sen merak etme baba iki kızın da benim göz bebeğim. Allah'ın izniyle onlar bana emanet, Lena bana sürekli senin kıskanç olduğunu anlatıyor ama ben o kadar çok eminim ki beni tanımış olsaydın seveceğini, ama babalar bilirmiş yani her an hissederlermiş bunu da Aren Gece de öğrendim. Siz bence beni görüyor ve afferin bizim damata diyerek övgü yağdırıyorsunuzdur. Sizden Allah razı olsun anne ve baba, benim bu karanlık Dünya'ma iki tane çiçek yollayarak kurumuş topraklarıma cennet bahçesini verdiniz. Rabbim sizleri peygamber efendimiz sav'e komşu eylesin."