ကြင်နာတတ်တဲ့ သားရဲကောင်လေး [Myanmar Translation- Completed✓]

အပိုင်း(၁)

 

အပိုင်း(၁)

ကျီရှောင်အုံး သူမ၏ဖုန်းကို ကောက်ယူလိုက်တယ်၊ သူမ လိုင်းလေးတစ်တိုင် တက်လို့တက်ငြား ဘယ်လောက်ပဲ နေရာတိုင်းတွင် ကြိုးစားရှာကြည့်ပေမဲ့ စစ်ဂနယ်တိုင်တွေကတော့ ယောင်ယောင်လေးပြနေတာကနေ တက်မလာခဲ့ပါဘူး။

လိုင်းလုံးဝမမိ။ သူမနံဖူးပေါ်တွင် စိတ်တိုနေတဲ့ လက္ခဏာ မျဉ်းသုံးကြောင်းပေါ်လာခဲ့တော့တယ်။

သူမ ဖုန်းခေါ်ကြည့်ဖို့ အရှုံးမပေးပေမဲ့ ဖုန်းက ခေါ်လို့မရနေဆဲပါပဲ။

ကျီရှောင်အုံး သူမ နှုတ်ခမ်းပါးကို တင်းတင်းစေ့လိုက်ကာ သူမကိုယ်သူမ စိတ်ငြိမ်အောင်လုပ်လိုက်၍ ဖုန်းကို သူမ အိတ်ထဲကို ပြန်ထည့်လိုက်ပြီး သူမရဲ့ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ပတ်လည်အား တစ်ဖန်ပြန်လည်ကာ စူးစမ်းလေ့လာလိုက်သည်။

ရှေးကျတဲ့သစ်ပင်ကြီးတွေက ကောင်းကင်သို့ထိတိုင် မြင့်မားကာ သစ်ရွက်တွေက ခမ်းနားထည်ဝါလှပြီး ထိပ်ဖျားမှ ကျရောက်လာတဲ့‌နေရောင်ခြည်အား တိုးမပေါက်အောင် ဖုံးကွယ်ထားပြီး သူမရဲ့ပတ်ဝန်းကျင်က တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေခဲ့ပါတယ်။

ဒီနေရာက သစ်ပင်တွေက ထူးဆန်း ရှုပ်ရှုပ်ထွေးထွေးနိုင်ကာ ဆန်းကြယ်တဲ့ပုံသဏ္ဍာန်ရှိနေပြီး ကျီရှောင်အုံး သိနေတဲ့ ထင်းရှူးကျောက်ပန်းပင်လိုမျိုးလည်း မဟုတ်သည့်အပြင် တွေ့နေကျ တရုတ်နေကာအပင်လိုမျိုး မဟုတ်သလို ကင်ပွန်းကျည်းပင်လိုမျိုးလည်း တစ်ခုမှ ဟုတ်မနေခဲ့ပေ။ သူမဖြတ်သန်းလာတဲ့ ဆယ့်ခြောက်နှစ်လုံးကို ပြန်ရှာကြည့်ရင်တောင် ဒီလိုသစ်ပင်မျိုး အရင်က သူမ တစ်သက်နဲ့တစ်ကိုယ်တစ်ခါမှ မြင်ဖူးခဲ့ခြင်းမရှိပါဘူး။

ဒီနေရာက သစ်ပင်တွေအားလုံးက အလွန်ကိုထူးဆန်းလွန်းနေခဲ့သည်။

သူမရဲ့ကျောင်းက ကျောင်းသားတွေစိတ်ဝင်စားလာဖို့ နှစ်ညအိပ်သုံးရက် အတန်းခရီးစဉ်အဖြစ် သူမတို့အတန်းအား ဝေးလံခေါင်ဖျားပြီး ဆိတ်ငြိမ်သက်တဲ့တောနက်ထဲကို အထူးတလည်ပင် ရွေးချယ်ထားခဲ့တာပဲဖြစ်သည်။

မမျှော်လင့်ထားတာကတော့ ကျောင်းဘတ်စ်ကားက တောင်တစ်တောင်ရဲ့ထိပ်ကိုအရောက်တွင် ဒါရိုက်ဘာက ဘာဖြစ်မှန်းမသိရဘဲ တစ်ခုခုဖြစ်ပွားလိုက်ခဲ့ကာ စူးစူးဝါးဝါး အော်ဟစ်သံတစ်ခုနဲ့အတူ ဘတ်စ်ကားက သတိပေးခြင်းမရှိဘဲ မြေသားလမ်းနဲ့ဆန့်ကျင်ကာ လမ်းချော်သွားပြီး ချောက်ကမ်းပါးအား တည့်တည့်ပြေးဝင်တိုးသွားတော့သည်။