ကြင်နာတတ်တဲ့ သားရဲကောင်လေး [Myanmar Translation- Completed✓]

အပိုင်း (၆၁)

အပိုင်း (၆၁)

" အသည်းလေး တကယ်ပဲ သမီးလေးပဲ..."

တစ်ဖက်က အမျိုးသမီးအသံက မတည်ငြိမ်နိုင်တော့ဘဲ သူမအသံက အားပျော့နေပေမဲ့ သူမ သွက်လက်စွာ ပြောလိုက်တယ်။ "အသည်းလေး သမီးဘယ်တွေရောက်နေတာလဲ"

" အသည်းလေး"ဆိုတာက ကျီရှောင်အုံး၏ ကလေးလေးတုန်းက ငယ်နာမည်ပဲဖြစ်တယ်။ အဲဒါက "ကလေးလေး" လို့လည်း အဓိပ္ပါယ်ရတာပဲဖြစ်တယ်။

ကျီရှောင်အုံးက ထိတ်လန့်နေဆဲဖြစ်ပြီး သူမမျက်လုံးတွေကို မော့ကြည့်လိုက်တော့ သစ်သားအိမ်ဝိုင်းကျယ်ကြီးကို မြင်လိုက်ရတော့ "သမီး... သမီး အဝေးကြီးမှာ ရောက်နေတာ"

ကျီရှောင်အုံးရဲ့အမေက မေးလိုက်တယ်။ "အရမ်းဝေးတဲ့နေရာလား။ အနီးအနားမှာ တစ်ခုခုထူးခြားတာရှိလား။ သမီးနဲ့အတူ အခု ဘယ်သူရှိနေလဲ"

ကျီရှောင်အုံး အလန့်တကြားဖြစ်သွားလိုက်တယ်။ "သမီး. . . " သူမက သားရဲလူတစ်ယောက်နဲ့ အတူတူရှိနေတယ်လို့ ဘယ်လိုလုပ် ပြောရက်မှာလဲ။ သူမအမေက သူမကိုယုံမှာတဲ့လား။

ဖုန်းရဲ့ လိုင်းဆွဲအားက ရုတ်တရက်အားနည်းသွားခဲ့ကာ လုံးလုံးပြတ်တောင်းပြတ်တောင်းဖြစ်သွားလိုက်ပြီး နောက်တစ်စက္ကန့်မှာပဲ အသံက ပျောက်ကွယ်သွားတော့မလိုပင်။ ကျီရှောင်အုံး ဖုန်းကို တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး အလောသုံးဆယ်ပြောလိုက်တယ်။ "အမေ သမီးအခုအဆင်ပြေတယ်။ သမီး ဘာအန္တရာယ်မှ မရှိပါဘူး... မေမေနဲ့ ဖေဖေ စိတ်မပူနဲ့တော့နော်"

သူမ စကားတွေပြောပြီးတဲ့နောက် တစ်ဖက်ကဖုန်းက ဝုန်းခနဲ့ လွတ်ကျတဲ့ အသံတစ်ခုနဲ့အတူ ကျီရှောင်အုံးရဲ့အမေ အသံက ပျောက်ရှသွားခဲ့တယ်။ ECG မော်နီတာ၏ ပုံမှန်မဟုတ်သော အသံနှင့် ပြေးလွှားနေတဲ့ခြေသံများနဲ့ အစားထိုးသွားလိုက်ခဲ့တော့တယ်။

နောက်ဆုံးကြားလိုက်ရတဲ့ အသံကတော့ သူနာပြုဆရာမတစ်ယောက်က ဆရာဝန်ကို ခေါ်နေတဲ့ အသံပဲဖြစ်တယ်။

"လူနာက စိတ်​မတည်​မငြိမ်​ဖြစ်​​နေတယ်​၊ ​ဒေါက်​တာလီကို ဖုန်းဆက်​လိုက်​!"

အဲဒီနောက်မှာတော့ အသံတွေအားလုံး ပြတ်တောက်သွားကာ ဖုန်းခေါ်သံက အသံတိတ်ကြီးပဲ ဆက်တိုက် ထွက်လာခဲ့တယ်။