ကြင်နာတတ်တဲ့ သားရဲကောင်လေး [Myanmar Translation- Completed✓]

အပိုင်း (၆၂)

အပိုင်း (၆၂)

'သူမ ပြန်ရောက်လာတာလား။'

ကျီရှောင်အုံးရဲ့ ခေါင်းတွေက မူးဝေနောက်ကျိနေခဲ့ပြီး တော်တော်လေး အိပ်ချင်နေတုန်းပင်။

သူမ သတိရမိတဲ့ နောက်ဆုံးအရာကတော့ သစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်ပေါ်မှာ ထိုင်ရင်း အဝေးက အမှောင်ထုကို လှမ်းကြည့်ကာ မိုးလင်းတာကို စောင့်နေလိုက်တာပဲ။

အဲဒီအချိန်မှာ သူမ အရမ်းကိုပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေခဲ့ပြီး သူမလုပ်ချင်တာအားလုံးက သူမမျက်လုံးတွေကို မှိတ်ချပြီး ခဏလောက် အနားယူပစ်လိုက်ချင်တာပါပဲ။

ဒါပေမယ့် ထူးဆန်းတဲ့ ဆွဲအားတစ်ခုက သူမအား သူမနေရာလွတ်ထဲကို ဆွဲခေါ်သွားလိုက်သလိုမျိုး သူမကို ဆွဲသွင်းလိုက်ခဲ့တယ်။ သူမ ဒီထူးဆန်းတဲ့ ကုန်းမြေတိုက်ကြီးကို ရောက်လာတုန်းကလိုမျိုး သူမ ခန္ဓာကိုယ်က နစ်မြုပ်သွားခဲ့ပြီး ခြေကုန်လုက်ပန်းကျရာကနေ သူမ နောက်ဆုံး သတိလစ်တဲ့အထိ နစ်မြုပ်သွားလိုက်ခဲ့ပါတယ်။

သတိလစ်သွားခဲ့တာက တစ်ခုခုမှားယွင်းနေလိမ့်မယ်လို့ သူမ မခံစားလိုက်ခဲ့ပေ။

'သူမ ဒီကို ဘယ်လိုလုပ် ရောက်လာတာများလဲ။'

'သူမကို ဘယ်သူ ကယ်ခဲ့တာများလဲ။'

ကျီရှောင်အုံး တစ်ယောက်ယောက်ကို မေးလိုက်ချင်ပေမဲ့ သူမက လူနာဆောင်ထဲတွင်ရှိတဲ့ တစ်ဦးတည်းသော လူနာဖြစ်နေပြီး ဘေးကပ်လျက်က ကုတင်နှစ်လုံးမှာလည်း လွတ်နေခဲ့တယ်။

သူမရဲ့ဆေးဖြည့်သွင်းတဲ့ ပြွန်ပိုက်ထိပ်က ဆေးအိတ်က ဆေးရည်က မကုန်သေးဘဲ ဘေးက နာရီရဲ့ "ချက်....ချက်" မြည်သံကလွဲလို့ လူနာဆောင်တစ်ခုလုံး တိတ်ဆိတ်နေခဲ့ပါတယ်။

လူနာဆောင်တံခါးက တွန်းဖွင့်လာလိုက်သည်ကို မြင်လိုက်ရပြီး ကျောင်းသား တစ်ယောက် လျှောက်ဝင်လာလိုက်ခဲ့၏။

"နင် နိုးလာပြီလား" ကောင်လေး က ကုတင်ဘေးမှာ လာရပ်နေပြီး သူ့ရဲ့ချောမောတဲ့ အသွင်အပြင်က အံ့အားသင့်မှုတစ်ခုအား

ထုတ်ဖော်ပြနေခဲ့ပါတယ်။ သူ မေးလိုက်၏။ "နင် ဗိုက်ဆာနေလား တစ်ခုခုစားချင်လား "