ကြင်နာတတ်တဲ့ သားရဲကောင်လေး [Myanmar Translation- Completed✓]

အပိုင်း(၁၈)

အပိုင်း(၁၈)

ရမ် သူ့ရှေ့လက်လေးအား စွဲလမ်းစွာနဲ့ စိုက်ကြည့်လိုက်ခဲ့တယ်။ ဒီလက်လေးတွေက ပြန်သေးသွားလိုက်ပြီးတော့ လက်ဖဝါးလေးတွေက ပန်းရောင်တွေ ပြန်ဖြစ်သွားကြပြီ။ သူ သူ့နောက်ကိုသူ ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ သူ့အမြီးရှည်ရှည်ကလည်း လုံးလုံးကျုံ့ဝင်လို့သွားလိုက်တာကို တွေ့လိုက်ရတယ်။ အနည်းဆုံးတော့ စိတ်အနှောင့်အယှက်တော့ မဖြစ်ခဲ့ဘဲ ကျိုးနွံစွာနဲ့ မြေကြီးပေါ်သို့ တွဲလောင်းကျလျက်ရှိနေကာ အနည်းငယ်လေး ယိမ်းစောင်းနေခဲ့ပြီး အန္တရာယ်ကင်းမဲ့ပြီး ထုံထိုင်းတဲ့ပုံပေါက်နေခဲ့တယ်။

သူ ဒီလိုသုံးစားလို့မရတဲ့ မွေးကင်းစကလေးအရွယ် ပြန်ပြောင်းသွားခဲ့ပြန်ပြီ။

ရမ် အံတင်းတင်း ကြိုတ်လိုက်မိတယ်။ အချိန်တိုလေးအတွင်းမှာပဲ သူ့စိတ်က တက်လိုက်ကျလိုက်ဖြစ်သွားလိုက်ပြီးတော့ ဘယ်သူ့ရဲ့မျက်နှာအမူအရာကမှ ကောင်းမနေတော့ပေ။

အခြားတစ်ဖက်မှာလည်း ကျီရှောင်အုံးနှင့်အီရစ်တို့လည်း ထပ်တူညီစွာ တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားနေခဲ့တယ်။

သူမ ရုတ်တရက်ကြီး နိုးလာခဲ့လေတော့ အိပ်မှုန်စုန်မွှားဖြစ်နေခဲ့တယ်၊ သူမ ကျားသစ်လေးရဲ့'တစ်ကိုယ်တော်ဖျော်ဖြေပွဲ' ဖြစ်သွားတဲ့ အိပ်ရာအား စိုက်ကြည့်လိုက်ခဲ့ပြီး တစ်စုံတစ်ခုအား ခက်ခက်ခဲခဲ ပြန်စဉ်းစားမိလိုက်တယ်။

'သူက သူမရဲ့နေရာလွတ်ထဲမှာ ရှိနေတာမလား။ ဘယ်အချိန်က ဘယ်လို ပြန်ထွက်လာလိုက်တာများလဲ။'

'သူ ဘယ်လို ထွက်လာလိုက်တာလဲ။'

သူမ ခဏလောက် တွေးတောကြည့်လိုက်ပေမဲ့ ဘာအထင်အမြင်မှ ရှာမတွေ့နိုင်ခဲ့ပေ။

'သူမ အိပ်နေတုန်းကို လှိမ့်ရင်းပြုရင်းနဲ့ မတော်တဆ သူမနေရာလွတ်ထဲကနေ သူ့ကို ထုတ်မိတာများ ဖြစ်နိုင်မလား။'

ကျီရှောင်အုံး ကုတင်ဆီသို့ ခြေလှမ်းအနည်းငယ် ရှေ့တိုးသွားလိုက်ပြီး ဘာတွေဖြစ်နေလဲဆိုတာ သိရအောင်လို့ ကျားသစ်လေးဆီ ချဉ်းကပ်မလို့လုပ်လိုက်ခဲ့တယ်။