ကြင်နာတတ်တဲ့ သားရဲကောင်လေး [Myanmar Translation- Completed✓]

အပိုင်း(၁၂)

 

 အပိုင်း(၁၂)

" အုံး...."

အီရစ်၏အော်ဟစ်သံကာ ဝေးသထက် ဝေးလံသွားခဲ့တော့တယ်။

ရွက်သင်္ဘောက ကမ်းကနေထွက်ခွာသွားလိုက်၍ မြစ်၏အခြားတစ်ဖက်သို့ အရှိန်နဲ့ မောင်းနှင်ထွက်သွားတော့တယ်။

ကျီရှောင်အုံးရဲ့လက်တွေက လှေကားအား မြဲမြဲစွဲကိုင်ထားလိုက်၍ သင်္ဘောကုန်းပတ်ပေါ်သို့ မခုန်ချခင် လူတစ်ယောက်မှ ရှိမနေတာ သေချာအောင်လို့ သင်္ဘောရွက်လွှင့်သံအား ဂရုတစိုက်နားထောင်လိုက်ခဲ့တယ်။

သူမရဲ့ရေစိုနေတဲ့ ရှူးဖိနပ်အား ကုန်းပတ်ပေါ်သို့ နင်းချလိုက်၍ ရေကွက်ကြီးတစ်ခု ချန်ရစ်ထားခဲ့လိုက်သည်။

ကျီရှောင်အုံး သူမမျက်နှာပေါ်က ရေစက်တွေကိုသုတ်ဖို့ အချိန်မရှိလိုက်ဘဲ ကမ္ဘာကြီးက ရုတ်ခြည်းပင် မဲမှောင်ကျသွားကာ သင်္ဘောတစ်စီးလုံး အမှောင်ဖုံးသွားတော့တယ်။

ဒီနေရာက သားရဲလူတွေ၏ အချိန်ဇယားက ကောင်းကင်အရောင်ပေါ် လုံးလုံး မှီတည်နေခဲ့၏။

နေထွက်ချိန်မှာ အိပ်ရာထကြကာ နေဝင်ချိန်ဆို အနားယူကြတာပဲဖြစ်၏။

ဒီလိုအချိန်တွင် သားရဲလူအများစုက သူတို့အခန်းတွင်သူတို့ အနားယူနေကြပြီဖြစ်ကာ ကျီရှောင်အုံးအား လိုက်ရှာဖို့ အခုအချိန်မှာ တစ်ယောက်မှ မရှိကြတော့ပေ။

ကျီရှောင်အုံး အချိန်အား လုံးလုံး ထည့်မစဉ်းစားလိုက်မိဘဲ ဘယ်သူမှ ဘာမှမပြောရသေးခင် မြစ်ထဲ ခုန်ချလိုက်ခဲ့တာဖြစ်တယ်။

သူမ ငယ်ငယ်လေးတည်းက သူမအဖေက သူမကို ရေကူးသင်ပေးထားခဲ့တယ်။ ဒီလောက်အကွာအဝေးလောက်က ပြဿနာမရှိပေ။

ဒါပေမဲ့ အခုချိန်က ဆောင်းတွင်းဆိုတာ သူမ မေ့သွားပြီးတော့ မနေ့ကတင်မှ နှင်းမုန်တိုင်းတစ်ခု တိုက်ခတ်ထားခဲ့တာပင်။ မြစ်ရေက အသေအေးစိမ့်နေတာပဲ!

ကျီရှောင်အုံး ကုန်းပတ်ပေါ်တွင် မတ်တပ်ရပ်နေခဲ့ပြ လေအေးတွေအား သူမအား ခိုက်ခိုက်တုန်အောင် တိုးဝေ့လို့နေလေတယ်။