ကြင်နာတတ်တဲ့ သားရဲကောင်လေး [Myanmar Translation- Completed✓]

အပိုင်း(၆၉)** (T/N-**ကားဖြတ်ရုံတင်)

အပိုင်း(၆၉)** 
(T/N-**ကားဖြတ်ရုံတင်)

လှိုဏ်ဂူအပြင်ဘက်တွင် ညချမ်းက မှောင်မည်းနေပြီး လရောင်ကလည်း ဖျော့တော့စွာ ကျရောက်နေ၏။

ဆောင်းဦးလေပြေက သစ်ပင်ထိပ်ဖျားပေါ်ကျော်လွန်၍ တဝီဝီတိုက်ခတ်နေခဲ့ပြီး လေပြေအဝေ့က ခြောက်သွေ့ညှိုးနွမ်းနေတဲ့ သစ်ရွက်တွေကို ကြွေကျစေလိုက်၏။

သစ်ပင်ထဲရှိ ဇီးကွက်တွေကလည်း ဝင်ပေါက်၏ မှိန်ပျပျ အလင်းရောင်ဆီသို့ စိုက်ကြည့်နေကြ၏။

လှိုဏ်ဂူအတွင်းရှိ မီးတောက်တွေက မှိန်ပျပျ ပုံရိပ်နှစ်ခုအား ရောင်ပြန်ဟပ်နေခဲ့ကာ အရိုင်းဆန်စွာ ခုန်ပေါက်နေခဲ့တယ်။

"ဟေး ရမ် ငါ့လက်တွေ နာတယ်လို့......." ကျီရှောင်အုံး နောက်ဆုံးတွင် သည်းမခံနိုင်တော့ဘဲ သူ့အနမ်းမှ လှည့်ကာရုန်းထွက်လိုက်ပြီး သူမရဲ့နူးညံ့တဲ့ အသံက အလိုလိုက်ခံထားရဲတဲ့ လေထုတစ်ခုထဲသို့ ဆွဲငင်သွားလိုက်တယ်။

ကုတင်က ကျောက်တုံးတွေနဲ့ တည်ဆောက်ထားပြီး မျက်နှာပြင်က ကြမ်းတမ်းနေခဲ့တယ်။ ပျော့ပျောင်းတဲ့မွေ့ရာလည်းမရှိ၊ အရေခွံကြမ်းကြမ်းနဲ့ ရက်ထားတဲ့ ကြိမ်ဖျာသာလျှင် ခင်းထားခဲ့တာမို့ သူမရဲ့ဖူးရောင်နေတဲ့ လက်ကောက်ဝတ်တွေက သည်းမခံနိုင်အောင် ဖြစ်လာခဲ့တော့တယ်။

ရမ် သူမရဲ့လက်နှစ်ဖက်လုံးအား တစ်စုတည်း ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး သူ့လက်မနဲ့ သူမလက်ကောက်ဝတ်တွေအား ဖွဖွလေး ပွတ်သတ်ပေးလိုက်တယ်။ သူမရဲ့တုန်ရီနေမှုကို ခံစားလိုက်ရတော့ သူ သူမရဲ့ခြုံစောင်ကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး သူမအောက်မှာ ချထားလိုက်တယ်။ တစ်ချိန်တည်းမှာပဲ သူ သူမပါးပြင်ဆီ နီးကပ်စွာ ငုံ့လိုက်ပြီး သူ့လျှာကို ဆန့်ထုတ်ကာ သူကို လျက်လိုက်ခဲ့တယ်။

စောင်က ဘယ်အချိန်က နောက်ဆုံး နေလှန်းထားလဲတောင် မပြောနိုင်တော့ပေ။ ဖုန်မှုန့်တွေက စုပုံနေလိုက်ခဲ့တော့ မျက်နှာပြင်စိုထိုင်းထိုင်းက ကျီရှောင်အုံးအား မျက်မှောင်ကြုတ်သွားစေလိုက်ပြီး "မလုပ်နဲ့..."

ဘယ်လောက် စိတ်အနှောင့်အယှက်ဖြစ်စရာ ကောင်းလိုက်လဲ။

ရမ် သူ့ဂျာကင်အင်္ကျီကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး သူမရဲ့လက်ကောက်ဝတ်တွေကို ပတ်လိုက်ကာ စောင်ကိုလည်း ဘေးသို့ လွှင့်ပစ်လိုက်တယ်။