ကြင်နာတတ်တဲ့ သားရဲကောင်လေး [Myanmar Translation- Completed✓]

အပိုင်း(၂)

 

အပိုင်း(၂)

ကောင်းကင်ကြီးက လွန်ခဲ့တဲ့တစ်စက္ကန့်တုန်းကတော့ လင်းထင်းနေသေးပြီးတော့ နောက်ခဏကြာတော့ ည အဖြစ်‌ပြောင်းသွားလိုက်တယ်။

ကျီရှောင်အုံး သူမခေါင်းကိုမော့ကြည့်လိုက်တော့ မိုးကောင်းကင်ပေါ်မှာ ကြယ်ပွင့်လေးတွေတောင် ဟိုတစ်စု ဒီတစ်စု ထွက်ပေါ်လို့လာနေလေတယ်။ ကောင်းကင်က ကြယ်ပွင့်တိုင်းက တုနိုင်းလို့မရအောင် ကြည်လင်ထွန်းတောက်နေခဲ့ပါတယ်။

ကြယ်ပွင့်တစ်ပွင့်စီမှ ရောင်ခြည်ဖြာထွက်‌ေနတာက ကောင်းကင်ယံကို ထွန်းလင်းတောက်ပပြီးတော့ မိုးကုတ်စက်ဝိုင်းအစွန်းသို့တိုင် ဖြန့်ကျက်နေခဲ့တယ်။ လှပမှုက သူမငယ်ငယ်က ဖတ်ခဲ့ဖူးတဲ့ နတ်သမီးပုံပြင်တစ်ပုဒ်လိုပင်။

ကျီရှောင်အုံးတစ်ယောက် သူမစိတ်အခြေအနေက ဒီလိုအလှတရားမျိုး မခံစားနိုင်တာက နှမြောစရာပါပင်၊ သူမ နှလုံးသားတစ်ခုလုံးက ရိုးတွင်းခြင်ဆီထိတိုင် အေးခဲနေဆဲဖြစ်လို့ပါပဲ။

နေ့ရယ် ညရယ်ကြားထဲမှာ ဘယ်ကဘယ်လို ကူးပြောင်းသွားမှန်းမသိရဘဲ ကောင်းကင်က ဗြုန်းဆိုင်းကြီး မည်းမှောင်သွားခဲ့တာပဲဖြစ်လို့ပါ။

ဒီနေရာမှာ နေဝင်ချိန်ဆိုတာ မရှိတာများဖြစ်နေမလား။ ဆည်းဆာဆိုတာရော မရှိဘူးလား။

ဒီမေးခွန်းတွေကို မှန်းဆနေဖို့ အချိန်ကောင်းကောင်းမရဘဲ

ကျီရှောင်အုံး သူမရင်ထဲက ထိတ်လန့်ရမှုကို ပြန်လျော့ချဖို့ ဖိအားပေးလိုက်တယ်။ ခေါင်းပေါ်က ကြယ်တာရာလင်းရောင်ခြည်လေး ကျိုးတို့ကျဲတဲကို ငှားရမ်းပြီးတော့ မကြီးမသေးတဲ့ သစ်ပင်တစ်ပင်ကို သူမ ရှာဖွေလိုက်ပါတယ်။

ကျီရှောင်အုံး သူမကျောပိုးအိတ်ထဲကနေ ကြားခံချိတ်နဲ့ တောင်တက်ကြိုးအား ထုတ်ယူပြီးတော့ နေ့တစ်ဝက်ခန့် စမ်းတဝါးဝါး လျှောက်သွားလိုက်ခဲ့တယ်။ ဒီပစ္စည်းတွေက အားကစားကော်မတီအဖွဲ့သားတစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ ချန်ပင်း ပိုင်ဆိုင်တာတွေ ဖြစ်တယ်၊ အဲဒါကို သူ အရင်တစ်ခေါက် ခရီးသွားခဲ့တုန်း တောင်တက်ရမှာ သူ အမြဲသုံးတယ်လို့ ပြောခဲ့တာကို ကျီရှောင်အုံးမှတ်မိနေ‌သေးတယ်။ အခုတော့ ဒါတွေက သူမအိတ်ထဲမှာ ပေါ်လာတော့ ကျီရှောင်အုံးက ချန်ပင်း ငါးယောက်လောက် ပိုင်ချင်မိသွားလိုက်တယ်။