ကြင်နာတတ်တဲ့ သားရဲကောင်လေး [Myanmar Translation- Completed✓]

အပိုင်း(၂၃)

 

အပိုင်း(၂၃)

ကျားသစ်နက်က အရပ်ရှည်ပြီး အခန်းတံခါးပေါက် ကျည်းဘောင်ထက် သူ့အရပ်က ပိုမြင့်နေခဲ့တယ်၊ ဒါပေမဲ့ သူကိုယ်ကို ကိုင်းညွတ်၍ အဝါရောင်မျက်လုံးတောက်တောက်များနဲ့ ကျီရှောင်အုံးအား စိုက်ကြည့်လိုက်ခဲ့တယ်။

ဒီရှုထောင့်ကနေ သူမ သူ့ရဲ့ပါးလွှာသော မေးစေ့ကိုသာ မြင်နိုင်လိုက်ပြီး စုစည်းထားသော ဩဇာအာဏာနှင့်အတူ သူ၏ ကိုယ်ဟန်အနေအထား ခက်ထန်မာကျောလို့နေခဲ့ကာ သူ့မျက်နှာပုံပန်းသွင်ပြင်က နောက်ကျောဘက်က အလင်းကြောင့် ပုန်းကွယ်နေခဲ့တယ်။

ကျီရှောင်အုံး က သူမခေါင်းကို မော့ထားလိုက်ပြီး သူမ အပြုံးက မပြယ်သွားသေးဘဲ သူမ မျက်လုံးများက အံ့သြသင့်မှုများဖြင့် မျက်ရည်လည်နေခဲ့တယ်။

ခဏကြာပြီးနောက်မှ သူမက တုံ့ဆိုင်းစွာနဲ့ မေးလိုက်တယ်၊ "မေးပါရစေ.. ရှင် ဘယ်သူကိုရှာနေတာလဲ"

ကျားသစ်နက်က သူ့အကြည့်ကို လွှဲဖယ်လိုက်ကာ သူမရဲ့ အမေးစကားကို ပြန်မဖြေဘဲ သူ့ရဲ့ခြေတံရှည်ရှည်တွေဖြင့် အိမ်ထဲသို့ လှမ်းဝင်လိုက်ခဲ့ပါတယ်။

အိမ်က သေးသေးလေးဆိုတော့ တစ်ချက်ကြည့်ရုံနဲ့ မြင်နိုင်လေတယ်။ ယိုင်နဲ့နေတဲ့ သစ်သားစားပွဲနောက်ရှိ ကုတင်ပေါ်တွင် အရောင်စုံတွေရှိနေတဲ့ "စောင်များ" နှင့်အတူ စုတ်ပြတ်တဲ့ ကုတင်တစ်လုံးရှိနေခဲ့တယ်။

ကုတင်ဘေးတွင် ဝက်သစ်ချသားဗီဒိုတစ်လုံးရှိနေပြီး အတွင်းထဲတွင် အိုးပဲ့ ပန်းကန် ပဲ့အနည်းငယ်အား အစီအရီဆင့်စီ ထားခဲ့တယ်။

ဒါတွေအပြင် တခြားဘာမှ ရှိမနေခဲ့ချေ။

ကျီရှောင်အုံးက သူ့နောက်ကနေ လိုက်သွားပေမယ့် သူ့ကို တားဖို့ အချိန်မရလိုက်ပေ။ "ရှင် ဘယ်သူကို ရှာနေတာလဲ"

"ရမ် ဘယ်မှာလဲ" ကျားသစ်နက်ရဲ့လည်ချောင်းသည် အောက်သို့ လှိမ့်ဆင်းသွားကာ သူ့အသံမှာ အေးစက်ပြီး ပျင်းတွဲတွဲ နိုင်နေခဲ့တယ်။

"..."

ဒါက ကျီရှောင်အုံး ဒီကမ္ဘာသို့ ရောက်ရှိလာပြီးတည်းက ဒီနာမည်ကို သူမကြားရတာ ဒုတိယအကြိမ်ပင်ဖြစ်၏။