ကြင်နာတတ်တဲ့ သားရဲကောင်လေး [Myanmar Translation- Completed✓]

အပိုင်း(၇၂)

အပိုင်း(၇၂)

ကျီရှောင်အုံးရဲ့ကတိပေးထားမှုကြောင့် ဖြစ်နိုင်လောက်တယ် နောက်ရက်တွေမှာတော့ ရမ် သူမရဲ့လွတ်လပ်မှုကို တမင် ကန့်သတ်မထားလိုက်တော့ပေ။

ဒါပေမယ့် သူမခြေထောက်က ခြေကျင်းဝတ်လည်ထားတာမို့ မကောင်းသေးပေ။ သွားလာဖို့အတွက် အဆင်မပြေသေးပေ။ သူမ လှိုဏ်ဂူထဲမှာပဲ သတိရှိရှိနဲ့ နေနေလိုက်တော့တယ်။ သူမ လုပ်စရာမရှိ ပျင်းရိလာတဲ့အချိန် သူမ သူမစာတမ်းကို ရေးတာတို့ ဖတ်တာတို့ လုပ်နေလိုက်ခဲ့တယ်။ အဲဒီနောက် သူမ ရမ် အမဲလိုက်ကနေ ပြန်လာတာကို စောင့်နေလိုက်ခဲ့တယ်။

ကျီရှောင်အုံး အရမ်းကို သိချင်သွားလိုက်တယ်။ ရမ် နေ့တိုင်းနေ့တိုင်း အမဲလိုက်ထွက်ရပြီး အင်အားတွေအများကြီး သုံးထားခဲ့တာပဲ။ ညဘက်မှာ အားသုံးဖို့ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ဒီလောက်အများကြီး ကျန်နေသေးတာတုန်း။

အထူးသဖြင့် သူမတို့တွေ ပြန်လည်သင့်မြတ်ပြီးနောက်မှာပေါ့၊ သူ ညတိုင်းပဲ သူမနဲ့ လုံးလုံးထွေးထွေးနေတော့တာပဲ။

ကျားသစ်တွေ အနားယူတဲ့နေရာက လှိုက်ဂူကနေ အဝေးကြီးမဟုတ်ပေ။ ကျားသစ်တွေရဲ့ အကြားအာရုံနဲ့ အနံ့ခံအာရုံစွမ်းတို့ရဲ့ တုံ့ပြန်နိုင်မှုက သူမတို့ လှုပ်ရှားမှုတွေကို ဖုံးကွယ်ထားလို့ မရနိုင်ဘူးပဲ။

မနက်ခင်းတိုင်းမနက်ခင်းတိုင်း ကျီရှောင်အုံး သူတို့တွေရဲ့မျက်လုံးတွေနဲ့ ရင်ဆိုင်ရမှာ ရှက်ရွံ့လို့နေရပြီး စိတ်ထဲကနေပဲ ရမ့်အား တိတ်တဆိတ် ဆူပူမိနေတော့တယ်။

သားရဲလူတွေအတွက်တော့ ဒါက ဘာရှက်စရာမှ ဖြစ်မနေပေ။

သူတို့၏လိုအင်ဆန္ဒများက အလွန်ပွင့်လင်းပြီး သူတို့၏ လုပ်ဆောင်ချက်တွေကလည်း အလွန်တည့်တိုးဆန်တာပင်။

ထို့ကြောင့်မို့ ခေါင်းဆောင်နဲ့ သူ့မိန်းမပျိုလေးတို့ရဲ့ အသံဗလံတွေကို ကြားလိုက်ရချိန် သူတို့မှာ လုံးလုံး ရှက်တယ်လို့ မခံစားလိုက်ခဲ့ပေ။

ဘာက သူတို့ကို စိတ်ဒုက္ခပေးနေတာလဲဆိုတာတော့ သူတို့မိန်းမပျိုတွေက သူတို့အနားမှာ မရှိလို့ပါပဲ၊ သူတို့ခမျာ သူတို့ခေါင်းဆောင်နဲ့ မိန်းမပျိုလေးတို့ စုံတွဲခုတ်နေတာကို ထိုင်ကြည့်နေရတော့တာပါပဲ။