ကြင်နာတတ်တဲ့ သားရဲကောင်လေး [Myanmar Translation- Completed✓]

အပိုင်း (၃၅)

 

အပိုင်း (၃၅)

ထူထပ်သိပ်သည်းတဲ့ တောအုပ်က စိမ်းစို၊ ရှည်လျား၊ ဖြောင့်တန်းစွာဖြင့် သူမအား ပတ်ချာလည်ဝိုင်းရံထားခဲ့၏။

ချောမွေ့ပြီး လုံးဝန်းနေတဲ့ ငှက်တစ်ကောင်က တောင်ပံ တဖျပ်ဖျပ် ခတ်ကာ သစ်ကိုင်းတစ်ခုပေါ်မှာ လာရပ်နားလိုက်ပြီး နှင်းများအား အပေါ်ကနေ ရိုက်ခတ်ကာ ကျစေလိုက်တယ်။

သစ်ကိုင်းကနေ နှင်း‌တွေ ပြုတ်ကျလာပြီး ကျီရှောင်အုံး မြေပုံကိုကိုင်ဖို့ သုံးနေတဲ့လက်ထဲသို့ တန်းခနဲကျသွားခဲ့တယ်။ သူမလက်ထဲက နှင်းတွေကို ဖယ်လိုက်ပြီး အပေါ်ကိုမော့ကြည့်လိုက်တော့ မာနကြီးတဲ့ စာက‌လေးငှက်က သူ့အတောင်ပံတွေကို ထပ်ခတ်လိုက်ပြီး ပျံသွားလိုက်ခဲ့တယ်။

ကျီရှောင်အုံး လေး ငါးနာရီခန့်ကြာ လမ်းလျှောက်သွားလိုက်ခဲ့တယ်။ သူမမှာ သံလိုက်အိမ်မြှောင် မရှိ‌ပေမဲ့လည်း ဒီတောပိုင်းက လမ်း‌တွေကို ကျွမ်းကျင်နေခဲ့ပြီး သူမ၏စိတ်အတွင်းထဲထိ မှတ်မိနေတုန်းပင်။ သူမ မြေပုံကိုလည်း ကြိုတင်ဆွဲထားပြီးသားမို့ ချောချောမောမော ဆက်လျှောက်သွားနိုင်ခဲ့တယ်။

အဲဒီနေ့ညတွင်တော့ ကျီရှောင်အုံး သဘာဝအလျောက် အ‌ခေါင်းပေါက်ဖြစ်နေတဲ့ သစ်ပင်တစ်ပင်ကို ရှာတွေ့လိုက်ခဲ့တယ်။

သူမ သူမနေရာလွတ်ထဲမှ ခြုံစောင်အသစ်ကို ထုတ်ကာ လေဝင်ပေါက်ကို ပိတ်ကာဖို့ အထဲကနေ ချိတ်ဆွဲလိုက်ပြီး သူမအား အလုံပိတ်ထားစေလိုက်တယ်။

သူမ ညစာအတွက် အသင့်စားခေါက်ဆွဲခြောက်တစ်ထုပ်ကို ပြုတ်စားပြီးနောက် အနားယူလိုက်ခဲ့တယ်။ ဒီနေ့တစ်နေ့လုံးလုံး သူမ လမ်း‌တွေအများကြီးလျှောက်ခဲ့ရတာ ဖြစ်နိုင်တယ်၊ ကျီရှောင်အုံး ချက်ချင်းပဲ အိပ်ပျော်သွား‌တော့တယ်။

နောက်တစ်နေ့တွင် ကျီရှောင်အုံး အိပ်ရာနိုးလာပြီး မျက်နှာသစ်ဖို့ အနီးနားရှိ စမ်းချောင်းသို့ သွားလိုက်ခဲ့တယ်။ သူမပါးပြင်ပေါ်ကို ရေ‌အေးတွေကျသွားလိုက်တာက သူမအား နှိုးကြားသွားစေလိုက်ပြီး တခဏချင်းပင် လန်းဆန်းလာစေခဲ့တယ်။