ကြင်နာတတ်တဲ့ သားရဲကောင်လေး [Myanmar Translation- Completed✓]

အပိုင်း(၃၇)

 

 အပိုင်း(၃၇)

"ငါ့ကို အောက်ချပေး ရမ်... ငါ နင်နဲ့ ပြန်မလိုက်နိုင်ဘူး"

သူမရှေ့မှာ ကျားသစ်မျိုးနွယ်စုရွာကို မြင်လိုက်ရတော့ ကျီရှောင်အုံး နောက်ဆုံးတွင်တော့ အလောသုံးဆယ်နဲ့ အသံကျယ်လောင်စွာ ပြောလိုက်တယ်။

ဝံပုလွေတွေလက်ကနေ သူမကိုကယ်တင်‌ပေးခဲ့တဲ့အတွက် ရမ့် ကို သူမ အရမ်းကျေးဇူးတင်ရပေမယ့် သူနဲ့အတူ မျိုးနွယ်စုကို ပြန်လိုက်မယ်လို့ မဆိုလိုဘူးလေ။

'အဆုံးမှာတော့ သူမက အဝေးကြီး လျှောက်လာလိုက်ရတာ သူကတော့ သူမကို ပြန်ခေါ်လာတယ်၊ ဘယ်အချိန်မှ သူမ အိမ်ကို ပြန်နိုင်‌တော့မှာလဲ။'

သူမ ဒီလိုပြောလိုက်တာနဲ့ပင် ရမ်က ရုတ်ခြည်းပင် မြင့်မားတဲ့ တောင်စောင်းကနေ လေထဲကို ခုန်ဆင်းသွားလိုက်တယ်။ သူမခြေထောက်ကို ပွေ့ချီထားတဲ့ လက်က ရုတ်တရက် ပြေလျော့သွားခဲ့လိုက်တယ်။

တောင်ထိပ်ဖျားများက မတ်စောက်ပြီး လုံးလုံး ထောင့်မှန်ကျနေတာကြောင့် အဆုံးတွင် သူတို့ကြားမှာ အရှိန်သတ်မှုလုံးလုံး မရှိလုနီးပါးပင်။

လေအေးတွေက သူမပါးပြင်တွေကို အရှိန်အဟုန်ပြင်းပြင်း တိုက်ခတ်သွားခဲ့ကာ ကျီရှောင်အုံးရဲ့နှလုံးသားလေး တုန်ယင်သွား‌တော့တယ်။ ရမ် က သူမကို ရုတ်တရက်ကြီး ဘာလို့များ လက်လွှတ်လိုက်တာလဲလို့ သူမ သိချင်သွားမိတယ်၊ ဒါပေမဲ့ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို အရင်ဦးစွာ ပွေ့ဖက်ထားလိုက်ပြီး သူမရဲ့ သွယ်လျတဲ့ ခြေထောက်တွေနဲ့ သူ့ခါးပတ်လည်မှာ သွားချိတ်တွယ်ထားလိုက်ရတယ်။ သူမတစ်ကိုယ်လုံး ကြောက်လန့်တကြား တုန်ယင်နေတော့တယ်။

မီတာတစ်ရာမြင့်တဲ့ တောင်ထွတ်ဖျားကနေ ပြုတ်ကျလာတာက အခုခေတ်က ရိုလာကိုစတာနဲ့ အတူတူ‌ပြောလို့ရနေသည်ပင်။

လေ‌တွေက သူမနားထဲကို တဝီဝီနဲ့ တည့်တည့်ကြီး တိုးဝင်‌နေခဲ့တယ်။

သူမတို့တတွေ မြေကြီးပေါ် ဆင်းသက်တဲ့ အခိုက်အတန့်ထိတောင် ကျီရှောင်အုံးရဲ့စိတ်ထဲမှာ ဗလာသက်သက်