ကြင်နာတတ်တဲ့ သားရဲကောင်လေး [Myanmar Translation- Completed✓]

အပိုင်း (၇၆) *

  အပိုင်း (၇၆) *

ကားက တောင်ပေါ်လမ်းအတိုင်း ကွေ့ပတ်ဆင်းလာလိုက်ပြီး သူ့အရှိန်နဲ့သူ တရိပ်ရိပ် မောင်းနှင်လာလိုက်ခဲ့တယ်။

မြင့်မားတဲ့ အဆောက်အအုံတန်းတွေနဲ့ ဝေးသထက် ဝေးကွာလာတာနဲ့အမျှ မြူခိုးများဖုံးလွှမ်းလာတဲ့ တောင်တန်းတွေဆီ သူတို့တွေ ဝင်ရောက်ပျောက်ကွယ်သွားတဲ့ အချိန်ထိပင်ဖြစ်၏။

လေတိုးဝေ့သံက ကျယ်လောင်လာခဲ့တော့ ကျီရှောင်အုံး အလွန်ကိုပင် အသက်ရှူမှားသွားရလေတယ်။

ရမ်က ပြီးခဲ့တုန်းက သူမကို ကူပြီး ကားမောင်းပေးမယ်လို့ ပြောတဲ့အချိန်တုန်းက သူမက သာမာန်ကာလျှံကာလို ပြောလိုက်တယ်လို့သာ ထင်လိုက်ခဲ့ပြီး စိတ်ထဲ ထည့်မထားလိုက်ခဲ့‌ပေ။

သူ မောင်းတတ်ရင်တောင် သူမ မောင်းတတ်သလောက်ပဲ မောင်းတတ်မယ်လို့ပင်။

ဒါပေမဲ့ အခုတော့ သူက နာရီဝက်လောက်နဲ့ ကားတွေကို နောက်မှာ ချန်ထားခဲ့ပြီး အဲဒီလို မောင်းနှင်ပြီးနောက်တွင်တောင် သူ လုံးလုံး စိတ်အေးအေးလူလူနဲ့ပဲပင် . .

သူ ဘယ်လိုများ သင်ထားခဲ့တာလဲ။

'အရှိန်နှုန်းနဲ့မောင်းဖို့ သူ ဘယ်တုန်းက သင်ထားခဲ့တာလဲ???'

ကျီရှောင်အုံးတစ်ယောက် ဒါရိုက်ဘာထိုင်ခုံတွင် ထိုင်နေတဲ့ ရမ့်ကို ကြည့်ရှုလိုက်ပြီး အတော်ကလေး စိတ်အခြေအနေမကောင်းတော့ပါပေ။

ကံကောင်းတာက သူမ သူ့ကို မြို့ထဲမှာ မောင်းခွင့်မပေးထားလို့ပေပဲ သူမ တွေးလိုက်မိတယ် မဟုတ်လို့က သူမ လန့်လို့ သေမှာပဲ။

ရမ် စတီယာရင်ဘီးပေါ်က သူ့ညာဘက်လက်အား ဖြေလျော့လိုက်ပြီး သူ့လက်ကို ကျီရှောင်အုံးရဲ့ မျက်နှာလေးဆီ ဆန့်တန်းလိုက်ပြီး သူမ၏ပြုတ်ကျနေတဲ့ မေးရိုးကို ဖွဖွ ထိတွေ့လိုက်ပြီး ရယ်ချင်စိတ်နဲ့ မေးလိုက်တယ်။ "ဒီအပင်ပဲ မလား"

ကျီရှောင်အုံး သူမပါးစပ်ကို စေ့ပိတ်လိုက်ပြီး လှည့်ကြည့်လိုက်ခဲ့တယ်။ ချောက်ကမ်းပါးထက်က "၁၀၀၁" လို့ရေးထွင်းထားတဲ့ သစ်ပင်ပဲဖြစ်၏။