KİMSİN SEN

Bölüm 31

ADA ASENA ÇINAR

-Söylerim ama sen de bana az önce kapıyı kilitlediğimde,neden korktuğumu  söylersen o zaman  söylerim.

Söyleyecektim,çünkü dediği gibi aşağıda iki asker var ve öğrenmeliri de uzun sürmez.
Kapıyı kilitlediğim zaman Doruk'un gözlerinde ki korku ne kadar saklamaya çalışsa da belli oluyordu,bunun sebebini öğrenebilirdim aslında ama konuşacağım şeyi ertelemek istiyordum.

Söylesem mi söylemesem mi diye düşünüyor,gözleriyle ben hariç her yere bakıyordu.Ben ise gözlerimi ayırmadan ona bakıyordum.
Anlatmaya karar vermiş olmalıydı ki bana doğru döndü.

-Anlatacağım benim için çok kötü bir şey,belki anlatmama dayanamazsın.

-Düşündüğünden daha güçlüyüm,ne anlatırsan anlat senin yanındayım.

Tam konuşacakken telefonum çaldı,arayana bakınca bunun Ayla olduğunu gördüm.
Hemen açtım.

-Efendim.

-Selamın Aleyküm Ada.

-Aleyküm selam,sonuçlar çıktı mı?

-Evet öğleden sonra demiştim ama daha erken çıktı.

-Teşekkür ederim,benim için sonucu söyler misin?

-Tabi,bir saniye.
Sonuç %99,99 uyumlu.

-Ta.. tamam, teşekkür ederim.Ben seni sonra ararım.

Telefonu kapatmış değişik duygularla etrafa bakıyorum, Doruk'un sesiyle ona döndüm.

-İyimisin,kötü bir haber mi?

-iyiyim,iyi haber galiba.
Sen otur anlatta ona göre sonra konuşuruz.

-Tamam.

-Gel şöyle oturalım önce.

Yatağın ucuna oturunca konuşmaya başladı.

-Ben daha 7 yaşındaydım,Yiğit Ali o gün hastaydı ve annem ve babam onu hastahaneye götürmüştü.
Ben ve çalışanımız evde tek kalmıştık,babam beni ona emanet etmişti.
Adı Zafer di...

Gözleri dolmuştu,umarım düşündüğüm şey değildir.

-Aksam olmuştu,o gece tedbir amaçlı hastahanede kalmaları gerektiği için gelmediler.
Gece yatarken odama geldi, sözde korkmayayım diye benimle yatacaktı.

Ağlamaya başlayınca ben de onunla ağlamaya başladım, daha fazla anlatmasına müsade etmeden sarıldım.
Sanki sarılınca geçecekmiş gibi sarıldım.
Şoktan olsa gerek ağlaması durmuştu,şoktan çıkınca da kollarımın arasından çıkıp ayağa kalktı.

-Ne yapıyorsun?

-Ben sadece iyi hisetmen için...

-Bir daha sakın yapma.

Kapıya doğru yürüyüp kilitli kapıyı açmasıyla benim ona abi demem ve kapıyı dinledikleri belli olan Ali ile Göktuğ'un açılan kapıyla yere düşmesi bir olmuştu.

-Abii.

Sadece Doruk değil Ali ve Göktuğ da yerde şok olmuş şekilde bana bakıyordu,bu şoku atlatan Ali olmuş ayağa kalkıp yanıma gelmişti.

-İlk bana abi demen gerekiyordu ama yaaaa,ben en sevdiğin kuzenin değilmiydim?

-Hayır en sevdiğim kuzenim değilsin,ikiniz de en sevdiğim abimsiniz.
Yani siz de isterseniz.

-Ne demek en sevdiğin kuzenim değilsin,bir dakika ne...
En sevdiğim abim mi?

Mümkünmüş gibi daha da yaklaştı,konuşmayı yeni sökmüş bir bebeğe abi dedirtmeye çalışır gibi konuşuyordu.

-Abi de bakalım hadi,aaabi.

-Bir adım daha atarsan ağzıma gireceksin abi.

-Vallaha dedi,duydunuz değil mi abi dedi.Simdi sarılacağım kendimi zor tutuyorum.

Başından beri ikimizin de yapmak istediği şeyi  yapmış sarılmıştım.
Öylece dönüp kalmıştı,sadece o değil Doruk ve Göktuğ da öyle.
Kardeş olduğumuzu söylesem fenalık geçirirmiydi acaba.

-Sen bana sarılıyormusun yoksa ben uyanıkken rüya mı görüyorum?

-Rüya görmüyorsun,sana sarılıyorum abi,sonuçta ana baba bir kardeşiz.

Kulağına fısıldadığımda Ali birden tüm ağırlığını bana vermişti,kafamı biraz geriye çekince bayılmış olduğunu gördüm.

-Lan çocuk bayıldı.

Doruk hemen gelip Ali'yi üzerimden alıp yatağa yatırmıştı, Göktuğ şaşkınlığını üzerinden yeni atmış Ali'nin yanına gelmişti.
Teyzem söylenerek içeri girmişti, Ali'yi öyle görünce cümlesi yarım kalmıştı.

-Giden bir daha gelmiyor,ne yapıyor...
Ali,ne oldu oğluma?