KİMSİN SEN

Bölüm 33

ADA ASENA ÇINAR

-Çok güzel bir rüya gördüm,Ada bana abi biz kardeşiz diyordu.

-Abi.

-Efendim?
Lan rüya değilmiş.

Ali'nin yataktan kalkıp göbek atması ayrı,Doruk ve Göktuğ'un ona şaşkın ördek gibi bakması ayrı,teyzemin bayıldı bayılacak olması ayrı bir olaydı.
Ali bana doğru koşup sarıldı ve beni döndürmeye başladı.

-Yaşasın lan,benimde artık bir kardeşim var.

Kendimi daha fazla tutamamış ağlamaya başlamıştım,ağlamamla Ali de durmuş beni indirmiş ne yapacağını bilemez bir şekilde bana bakmıştı.

-Neden ağlıyorsun?Ağlama.

-Mu...mutlu...mutluluktan.

-Tamam,mutlu ol ama ağlam.
Ne yapacağımı bilmiyorum,lütfen ağlama.

Göz yaşlarımı silmeme izin vermeden kendisi silmişti.

-Nasıl bana böyle sorgusuz sualsiz inanabiliyorsun?

-Çünkü seni şu kısa süre içinde tanıdım, yalan söylemeyeceğini biliyorum ve böyle bir konuda kesin bir bilgin olmasaydı bize  söylemeyeceğini de biliyorum.

Bu sefer ben ona sıkıca sarıldım.

-Teşekkür ederim.

-Gerçekten de benim kızım mısın?

-Annne,görmüyor musun?Aynı sen ve biraz da ben.

-Eğer bana inanmıyorsanız günlüğü getirebilirim,kardeşinin yazısını tanırsın.Hem yeni bir DNA testi de yapabiliriz.

Cevap beklemeden odama girip günlüğü aldım ve tekrar onların olduğu odaya geldim.

-Bakın burada,bu sayfada her şeyi yazmış.Bakın onun yazısı..

Teyzem daha fazla konuşmama müsade etmeden bana sıkıca sarılıp öpmeye başladı.

-Evet Ali sana da benziyor,bu da heyecanlanınca çok konuşuyor.

Bu dediğine ben ve Ali hariç diğerleri gülmeye başladı.
Sanırım bana inanmışlardı,Doruk bana sarılıp sarılmama konusunda kararsız kaldığını görünce onu yanımıza çağırdım.
Ali'nin bize yavru kedi bakışı gözümden kaçmamış onu da çağırmıştım,biz aile sarılması yaparken Gökmen'in sesiyle kapıya doğru baktık.

-Aile sarılması mı,ben de geleyim mi?

-Gel tabi.

Onu da aramıza almıştık, Göktuğ'un yanlız kalması içime sinmediğinden onu da sarılmaya çağırmıştım.

-İstersen sen de gel.

-Ben mi?

-Evet Ali ile Doruk'a sarıl sen de.

-Zaaten her an dibinde bitmek için bahane arıyordu,sen de bu fırsatı ver aferin.

Ali'nin ağzının içinden gevelediği şeyi ben ve Doruk duyup gülmüştük.

Aile sarılmasından sonra ben yaramın unutulduğuna sevinmişken Doruk abim,abi demeye de dünden hazırmışım ben de ha.Neyse Doruk abim unutmadığını söylemişti.l,olsun en azından biraz daha zaman kazandırmıştı.
Annem Aslan babamı arayıp söylemek istemiş biz engel olmuştuk,bunu yüz yüze söylenmesi fikrini ortaya atmıştık.
Şuanda da annemle sarılı şekilde Ali abimle üçlü koltuğa oturmuş şimdi ne yapacağımızı düşünüyorduk.

Göktuğ'un sesiz ve düşünceli hâli gözümden kaçmamıştı,neydi onu bu kadar düşündüren merak ediyordum.
Ali abimin konuşmasıyla bakışlarımı Göktuğ'dan çekip ona çevirmiştim.

-Bizimle beraber yaşamak ister misin?

-Sizinle gelmemi mi istiyorsunuz?

-Evet,sen burda biz burada nasıl özlem gidereceğiz?Hem özlerim ben seni.

-Bilmiyorum,bunu düşünmem gerek.

-Neden,bizimle yaşamak istemiyor musun?

Bu sefer konuşan Doruk abim idi.

-Hayır hayır,ondan değil.Sadece  burada kurulu bir düzenim var ve daha babamın haberi yok,hem ya babanız istemezse.

-Babanız değil babamız,bu bir.Babamın bu hayatta en çok istediği bir kızı olmasıydı,bu iki.Bizimle de bir düzen kurarsın,bu da üç.

-Karar vermek için biraz zamana ihtiyacım var, lütfen fazla ısrar etmeyin.

-Sen nasıl istersen kızım,seni zorlamak istemeyiz.

-Anlayışın için teşekkür ederim.

Gözüm hepsinin üzerinde dolanmış, Göktuğ'un üzerinde durmuştu, hâlâ düşünceli bir haldeydi.

-Göktuğ,biraz konuşabilir miyiz?

-Benimle mi?

-Evet,bahçede konuşalım.

-Olur.

Benimle beraber o da ayağa kalmış,ben önde o arkada bahçeye çıkmıştık.
Kapıyı kapatır kapatmaz konuşmak için arkamı döndüm ve burnum omzuna çarptı.

-İyimisin?

-Evet,iyiyim.
Sen iyimisin?

-Evet.

-O anlamda sormadım, düşünceli duruyorsun,bir sorun mu var?

-Benim için değil ama belki senin için vardır.