KİMSİN SEN

Bölüm 65

ADA ASENA ÇINAR

Hastaneden çıktıktan sonra,gerçek ailem beni evlerine getirmişlerdi.
Şuanda benim olduğunu söyledikleri odada,yatakta uzanıyordum.
Kapı birden açılmış ve içeriye 13-14 yaşlarında bir çocuk girmiş ve direk bana sarılmıştı.

-Anne,iyisin değil mi?

-İ..iyi..iyiyim.

Bana birden sarılmasına ayrı,anne demesine ayrı şaşırmıştım.Hani benim tek çocuğum Güneş'ti,hadi onu geçtim ben kaç yaşında bu çocuğu doğurmuştum.Ağlayarak konuşmaya başladı.

-Seni de Göktuğ abim gibi kaybedeceğim sandım.
Sen beni bırakmazsın değil mi?

Sanırım bu çocuk Gökmen'di ama neden bana anne demişti ki?
Göz yaşlarını silmeye çalıştım.

-Şıı,tamam ağlama.

-Bana,bizi hatırlamadığını söylediler.Sen bizi unutmazsın ki,unuttun mu yoksa.

-Maalesef hafıza kaybı geçirmişim,ama bu geçici bir şey.Siz de bana yardım ederseniz,daha çabuk hatırlarım.

-Ben sana yardım ederim, anlatırım her şeyi.

Bana geçmiş anılarımızı anlatmaya başlamıştı.Anlattıklarına gülüyor,sonra da unuttuğum için ağlıyordum.Ben bu kadar duygusal bir insan değildim,bu aile sanırım benim ayarlarımla oynamıştı.
Ben hem gülüp hem ağlarken,içeriye Ali abim girmişti.Ağladığımı görünce hemen yanıma gelip göz yaşlarımı sildi.

-Neden ağlıyorsun güzelim,bir yerin mi ağrıyor?

-Yok yok iyiyim.Gökmen hatırlamam için,bana geçirdiğim günleri anlatıyordu.

-Bu ağlaman için bir neden gibi gözükmüyor.

-Hatırlayamadığım için ağlıyordum.

-Yorma kendini güzelim, hatırlarsın elbet.

-Şey güzelin miyim gerçekten?

Ben bunu der demez dönüp kalmıştı,gözleri önünde ellerimi götürüp getirdim.

-Heyy!iyi misin?

-Hatırladın mı?

-Neyi?

-Ben sana ne zaman güzelim dersem,sen de bana"güzelin miyim gerçekten"derdin.

-Ha o mu,ben de hep yapmak istemiştim ondan dedim.

-Bir an hatırladın sandım.

-Üzgünüm,hala hiçbir şey hatırlamıyorum.

-Tamam,üzme kendini hatırlayacaksın.Sadece biraz zaman gerekiyor.

-Aşağıya inebilirmiyim?Burada canım çok sıkılıyor.

-Tabi inebilirsin,izin almana gerek yok.Sonuçta burası senin de evin.

Üstümdeki yorganı atmam ile havalanmam eş zamanlı olmuştu.Birden havalanmam ile beni kaldıran bedene sarılmıştım.

-Ne yapıyorsun!

-Aşağıya gitmek istemedin mi?

-Evet ama  bu şekilde değil,yürüyerek.

-Zar zor adım atıyorsun zaaten,hem merdivenlerde çok yorulursun.

Hem konuşuyor hem de yürüyordu,salona gelmemiz ile tüm gözler bizi bulmuştu.Biraz utanmıştım.
Ali abim kucağında benle koltuğa oturmuştu.

-Ya ne yapıyorsun?Bıraksana koltuğa.

-Yerin rahat değil mi?Hava sen utandın ondan.Sen utanırmıydın,zamanında kendin gelir kucağıma otururdun.