BestFriend Tragedy [Completed]

Chapter 31

 

“Yhum!,” sigaw ko mula sa may pinto ng hospital, buti na lang at nakita ko agad s’ya.

“okey ka lang ba?,” bungad na tanong n’ya sa’kin, habang niyayakap n’ya ko ng mahigpit.

“okey lang ako,” mahinang sabi ko…

“pero si ate…”

“bakit anong nangyari?”

Sa halip na sagutin n’ya ang tanong ko, niyakap n’ya lang ng mahigpit at umiiyak. Hindi ko talagang maintindihan ang nangyayari. Hinding talaga >/////<

Bakit ka ba nasa hospital Yhum?...

“hija? Are you alright?,” tanong ni isang babae sa’min, tita n’ya siguro to.

Hindi s’ya sumagot, tumango lang s’ya. Tumingin sa’kin ang babeng kasama namin ngayon, tita ata ni Yhum.

“bestfriend n’ya po ako,” pagpapakilala ko naman. Baka kasi akalaing kung ano na ko ni Yhum.  Yung bang magkayakap kami ng abutan kaming dalawa? =_________=

“I think,” sabi ng tita n’ya habang papalapit sa’ming dalawa, “it’s better to bring her home, para makapagpahinga na muna s’ya,” tapik ni tita sa balikat ko.

Tita na agad? =________= e ano ba ang tawag ko dapat?

Wag na nga lang yan ang pagtalunan natin dito. Iuwi ko na raw si Yhum ko, sabi ni tita. Hehehehe.

Habang papalabas kami ng hospital, inalis n’ya ang braso ko mula sa pagkakaakbay sa kanya. Ano kaya ang problema n’ya? Ang tamlay-tamlay n’ya… hindi pa ko kinakausap >////<

Tapos nun, naglakad na lang s’ya. Hindi ko talaga s’ya maintindihan. :((

Hinabol ko s’ya pababa at saka ko hinawakan ang kamay n’ya. Putcha!!! Ang lamig ng kamay n’ya!!!!

“teka lang Yhum,” sabay hatak sa kanya, papalapit sa’kin,  “ang lamig ng kamay mo, ano bang meron sa’yo?”, umimik ka na naman Yhum…

Nakatungo lang s’ya habang hinihipo ang noo at leeg n’ya. Hindi naman s’ya mainit, normal lang para sa nabubuhay, pero ang kamay n’ya it’s freezing…

Naramdaman kong hinawakan n’ya ng mahigpit ang kamay ko. Sinandal ko na lang ang Yhum ko sa may chest ko at saka niyakap ng isang kamay ko…

“shhhhhh, everything will be fine, nandito lang ako Yhum…”

Nagdridrive ako at talagang nakakapanibago ang pananahimik ni Yhum. Ang tanga ko kasi, kung kani-kanino ako sumama yan tuloy… TSK! Naasar talaga ako kapag naalala ko ang bagay na yun. Nagstop over muna ako sa may hillside. Hindi ko alam pero naiinis talaga ako. Lalo na kapag nakikita ko si Yhum na ganito ngayon. Wala man lang akong magawa >////<

Umiiyak na naman si Yhum. :((

Bumaba muna ako  ng sasakyan, at saka binuksan ang pinto kung sa’n s’ya nakaupo. Mas maganda kung ilalabasnaq muna n’ya ang nararamdaman n’yang emos’yon. Dun kami sa may likod ng sasakyan tumambay dalawa. Hawak-hawak ang kamay n’ya habang ang isang braso ko, nakayakap sa kanya. Lalo pang lumamig ng umihip na ang hangin.

“alam mo ang sakit-sakit pala nun,” sabi n’ya habang umiiyak..., “kahit hindi sa’kin nangyari, nararamdaman ko ang sakit,” sabay hawak sa chest n’ya.

“shhhhhh, yhum,” yan lang ang nasabi ko habang hinahaplos ang balikat n’ya… ito lang ang magagawa ko e, ang makinig sa kanya.

“alam mo yun Yhum, na puro plano kayo, tapos mauuwi lang lahat sa wala,” aaminin ko hindi ko maintindihan, pero parang may nasesense ako…

“nakipagbreak ang soon to be fiance’ ni ate Freya kasi….”

“he got someone pregnant, and the worst is, she is ate’s bestfriend,” sabay hagulhol ng iyak.

Ito pala ang bulong-bulungan kanina. TSK, ano ba naman yan. Niyakap ko na lang s’ya ng mahigpit. Sa paraan ng pagkwekwento n’ya, alam ko na sobra s’yang nasasaktan, grabe! Wala akong masabi.

“ang sakit makita, *huk* ang bagay na *huk* nagpapasaya sa’yo, ang bagay na mahal na mo *huk* ay hindi mo na pwedeng tawaging sa’yo kasi pagmamay-ari na s’ya ng iba….

Yhum tama na, nasasaktan ako…

“lahat ng bagay na meron ka ngayon, *huk* just for temporary *huk*. If I sleep tonight, I am not sure if I have the same things before I close my eyes the night before…”

Ilang minuto rin ang  nakaraan ng maramdaman kong hindi na humihikbi si Yhum. Buti naman at tumahan na s’ya. Kanina pa kasi s’yang umiiyak. Kaya lang parang bumigat ata s’ya?

“hmmmm, Yhum,” baling ko sa kabila, “tara na.”

=______________=

Tulog na ang Yhum ko. Kaya pala parang ang bigat n’ya. Kahit sa pagtulog, umiiyak pa rin s’ya. Pinunasan ko ang luhang nasa may pisngi n’ya. Sobra talaga s’yang nasaktan.

Binuhat ko na lang s’ya at pinasok sa loob ng sasakyan. Ito ang unang beses na nakatulog s’ya sa mga braso ko, at pangalawang beses na nilagyan ko s’ya ng jacket sa balikat n’ya.