ნიკოლაი ტოდი
დანარჩენი გზა სახლისაკენ უფრო ჩუმია და ვცდილობ, რომ საჭესთან არ ჩამეძინოს. საშინლად გრძელი და დამღლელი დღე მქონდა, შემდეგ კი კელის უნდა დავხმარებოდი, რომელმაც მთელი ჩემი დარჩენილი ენერგია წაიღო.
არ ვიტყოდი, რომ ის ნელია. უბრალოდ ის უნდა ფოკუსირდეს მის დავალებაზე და ადვილად არ უნდა ეფანტებოდეს ყურადღება, ყველაზე უმნიშვნელო რაღაცებით. ჩემი გაკვეთილების დროს, ის ყოველთვის ფანჯარაში იყურება, ან რამე უმნიშვნელო ელემენტს უყურებს და ყურადღება ისე ეფანტება, თითქოს სრულიად სხვა სამყაროში გადაიყვანეს. ვიცი, რომ მეტი და უკეთესი შეუძლია. მე ვხედავ მასში ამას და იმედი მაქვს, რომ ისიც ხედავს.
მიკვირს, რომ ეს ბავშვი ფიქრობს, თითქოსდა მეზიზღება. ჰა. მე რომ ის მძულდეს, მაშინ ამდენ ყურადღებას მას არ დავუთმობდი. არ ვიღელვებდი იმაზე, სკოლის დამთავრებას შეძლებს თუ არა. მე დარწმუნებული ვარ მის კეთილდღეობაში, რადგან დიდ პოტენციალს ვხედავ. მას შესანიშნავი რაღაცების გაკეთება შუძლია, და მაღიზიანებს ის რომ საკუთარ თავს არ აძალებს, ამ ლიმიტამდე მივიდეს.
მანქანას გარაჟში ვაპარკინგებ და გადმოვდივარ. სახლისკენ მივდივარ, როდესაც მახსენდება, რომ გასაღები მანქანაში დამრჩა, ამიტომ უკან ვბრუნდები და გასაღებს ვეძებ, როცა რაღაც მხვდება თვალში.
მას ვწვდები და ვიღებ. ბიუსჰალტერი- პატარა ალუბლებით გარშემო.
პირველად, ვიფიქრე, რომ ეს ჩემი უფროსი ძმის ქალიშვილს, მიას ეკუთვნოდა. ის თორმეტი წლისაა, თუმცა შემდეგ მახსენდება, რომ შემთხვევით კელის მკერდი ვნახე, და ის იყო ძალიან... პატარა.
მატერია ნესტიანია, რაც იმას ნიშნავს, რომ ეს მას ეკუთვნის.
თვალებს ვხუჭავ. ეს ბავშვი. ხომ ვუთხარი, რომ მისი საკუთრება ჩემს მანქანაში არ დაეტოვებინა?
მანქანის კარს ვხურავ და სახლისკენ მივდივარ. მის ბიუსჰალტერს ჩემი თითებით ვიჭერ და მეორე ხელს ვიყენებ, რომ გასაღები ამოვიღო ჩემი ჯიბიდან. შემოსასვლელში კი ჩემი გერმანელი ნაგაზი- სელია სიხარულით მხვდება.
