მესამე ადამიანი
კელი თავს პათეტიკურად გრძნობს. იმის შემდეგ რაც ექსკურსია დაიწყო, ის მხოლოდ მის მასწავლებელს უყურებს შორიდან, ღიზიანდება, როდესაც მის სმიტი ცდილობს მასში ინტერესი გააღვივოს.
ის ვერ უარყოფს, რომ მისტერ ტოდი ყველაზე სიმპატიურია ამ საღამოზე. მასზე ახალგაზრდა ბიჭებიც კი მასთან ახლოსაც ვერ მივლნენ.
მისი დგომაცც კი საშინლად მიმზიდველია. მისი ხელები ჯიბეებში აქვს და ძალიან კომფორტულადაა.
ის არარის რამით დაკომპლექსებული. და არც აქვს ამისთვის მიზეზი, მითუმეტეს ლამაზი ქალბატონით, რომელიც ცდილობს შეეტენოს.
,,მომისმინე, მე ჰენრის ველაპარაკე, გესმის?'' დერიკი ცდილობს მიიღოს მეგობრის ყურადღება, როდესაც მუზეუმში დგანან, უყურებს იმას თუ რა აწერია წინაპრების ძველბს. ,,და ის გეგმავს, რომ დამეხმაროს გაბრიელასთან.''
,,მმ.'' კელი უბრალლოდ ასე პასუხობს, ბიჭი კი წარბებს კრავს, მის წინ დგება. მისი მრგვალი თავი მთლიან მისტერ ტოდის ფიგურას ფარავს, და მას შეუძლია დაინახოს თუ სად მიდის მის სმიტი. კელი ფეხის წვერებზე დგება, რომ ქალს შეხედოს.
,,კელი, მისმენ? ვის უყურებ?''
დერიკი ცდილობს, რომ უკან გაიხედოს, მაგრამ კელი უცბად იჭერს მის ლოყებს და თვალებში უყურებს. არ უნდა, რომ დერიკმა თაინახოს, თუ ვის უყურებდა ამ ხნის განმავლობაში.
,,არავის. რას მეუბნებოდი?'' ნერვიულად იღებს ხელებს უკან.
,,კარგი.. ძალიან უცნაურად იქცევი. მაგრამ მაინც, ჰენრიმ მითხრა, რომ გაბრიელასთან დამალაპარაკებს ან ამ საღამოს ან ხვალ.''
იღიმის დერიკი, მაგრამ კელი პასუხს არ ცემს.
,,შიიიშ, ვიცი რომ ეგ გოგო არ მოგწონს, მაგრამ კაი რა.'' თვალებს ატრიალებს დერიკი.
,,ბოდიში, ცოტა არეული ვარ. ძალიან რაღაცნაირად ვარ მთებში.''
,,ჰო. ეს ხსნის იმას თუ რატომ უყურებდი მისტერ ტოდს მთელი იმ დროის განმავლობაში, რაც ჩამოვედით?''
